[කලින් පෝස්ට්ටයේ ඉතුරු ටික]
"නැතුව ඉතින් අරගෙන යන්නයෑ?, මම යන්නෙ ස්ටෑන්ඩ් එක පැත්තට"
"ඉන්න මාත් එනව"
"මට මොකෝ...."
දැන් මාතර පැත්තට පාද යාත්රාවේ, එයා බිම බලාගෙන ඉස්සරහින් මම පිටිපස්සෙන්, ආසිරි එක පහු වෙනකොට සමාන්තරව :), නිකම්ම ඇවිදින්නත් බෑනෙ, කථාව ගමනට දෝලාවක් කියනවනෙ.
"මොකෝ ඇත්තටම තමුසෙල දෙන්නට මෙහෙ මතක් උනේ අද?"
"අපෙ ගම මෙහෙනෙ?"
"මලා කුමාරිහාමි කෙනෙක් එහෙනං ඈහ්?"
හීනියට හිනාවක්.. තාම බිම බලාගෙන. වෙනද කෑගහගහ දඟලන කෙනා අද මාරම සන්සුන්. ඔහොම ඉන්නවනම් මොනවද කරන්න බැරි නේද? :)
ඊට පස්සෙ අපි අතරෙ කථාවක් නොවුන තරම්. මාතර ටවුන් එකෙන් මගේ වැඩෙත් කරගෙන (අතුරු කථාවක් තියෙනව, ඒව කිව්වොත් නීරස මේ කථාව තවත් නීරස වෙයි) ආපහු බස් එකට එන්න ආව. ස්ටෑන්ඩ් එක ඉස්සරහින් පාර පනිද්දි යන්තම් අතින් ඇල්ලුනත් (මැරෙන්න දෙන්න පුළුවනෑ දැම්මම?) , මූණ දිහා බලල අහක බලාගත්ත මිසක් වෙන ප්රතිචාරයක් තිබුනෙ නෑ. මොකක්දෝ බර කල්පනාවක.
කොලඹ බස් එකකට නැගල අන්තිම පේලියෙ වාඩි උනා (ඔව් අර ලව් කෝනර් එක තමා, කොච්චර උනත් කෙල්ලෙක් නෙව ;) )
බස් එක පිටත් වෙලා,
ජනේලෙන් එලිය බලාගෙන තාමත් බර කල්පනාවක. සෑහෙන දුරක් එහෙම ආව. මාත් බාධාකරන්න ගියේ නෑ, සෙමිලක්ශරියක් උනත් කොන්දා කෙල්ල දිහා බලල දෙන්නටම නෝමල් ටිකට් දුන්න ;) (මාතර කොලඹ බස් වල යන කපල්ස් වලටයි මේ අවවාදය!).
මිරිස්ස හරියට එනකොටත් එලියම බලාගෙන. මටත් ඉතින් බලාගෙන ඉන්න බෑනෙ, ටිකටුත් ගත්ත එකේ කථාකර කරවත් යමංකෝ.
"මේ...."
උත්තර නෑ... යන්තම් නිකටින් අල්ල මූණ හැරෙව්ව.
"මොකෝ බුම්මගෙන...?"
කම්මුල් දෙකම රෝසපාට වෙලා, ලැජ්ජාවෙන් බිම බලල ආයෙ අනිත් පැත්ත බලාගත්ත.
"හපෝ බුම්මගෙන ගමං යන්න බෑනෙ, මම බහිනවා වැලිගමින්. ඔහොම තනියම ගියෑකිනෙ.."
"අනෙ එපා... ඉන්න"
"එහෙනම් මොකද බුම්මගෙන කියනවකො..."
"ම.ට ඔයාගෙන් අහන්න දෙයක් ති..යෙනව" ගොත ගැහි ගැහි හෙමින් ඇහුව.
"ඉතින් අහන්නකො.." එහෙම කියන ගමන් එයාගෙ අත උඩින් මගෙ අත තිබ්බ, මට ඒ වෙනකොට මෙයා ok කියල තේරිලා තිබ්බෙ. හරිම පුංචියි අත. මගෙ අතින් සම්පූර්ණෙන් වහන්න පුළුවන්. සීතල වෙලා හොඳටම, ටිකක් හයියෙන් හුස්ම වැටෙනවත් පේනව. කෙල්ල හොඳටම බය වෙලා.
"ඔයා වැරදියට හිතන්නෙ නෑ නේද....." යන්තම් වචන ටිකක් ගැටගහ ගත්ත
"කියන්නකො ළමයො හරිද වැරදිද කියන්න" ටිකක් කරුණාවෙන් කථාකරල බලමු ;) පුරුදු නම් තමුසෙ, හලෝ එහෙම කියල තමා. ඒත් ෆ්ලෙක්සිබල් වෙන්ට එපෑය.
"ඔයා තාරිකා ගැන තාමත් හිතනවද?"
ඒකිව්වෙ අර සපත්තුව ගැන, මට ඒකට නම් තද උනා, යකෝ අමතක කරන්න හදන ඒවමනෙ හැම එකාටම ඇඟිල්ලෙන් අනින්න ඕනෙ.
"තමුසෙට ඒවගක් වැඩක් නෑනෙ..."
"මම එයත් එක්ක කථාකලා..."
"ඒ මොක !@#!@#@කටද?" (අවුලක් නෑහ් i know what u are thinking, yes)
"ඔයාගැන අහන්න......"
"තමුසෙ මාර පණ්ඩිතකම්නෙ කරන්නෙ, මං ගැන හොයන්නෙ මොකටද, ඇරත් හරි කෙනෙක් ගෙන් අහල තිය්නෙන.." කියාගෙනම තියල තිබ්බ අත ආපහු ගත්ත.
[වැලිගම ස්ටෑන්ඩ් එකේ - කෙල්ල තාම බිම බලාගෙන, මගේ කථාව සැර වැඩිද මන්දා, අප්සට් ගිහින් හොඳටම]
දිග නිශ්ශබ්දතාවක්....... බස් එක වේගෙන් අහංගම හරියට ලං වෙනව.... මූණ හරියට පේන්නෙ නැතත් හොඳටම අප්සට් ගිහින්. මටත් තද වෙච්ච නිසා මාත් අහක බලාගෙන, ශීට් එකේ තව එකෙක් වාඩි වෙච්ච නිසා දැන් එයා ටිකක් තෙරපෙනව, ඒක නම් අවුලක් නෑ මගෙන් බාගෙකටත් අඩුයිනෙ. තාත්තයි දූයි වගේ ;) .
අහංගම ස්ටෑන්ඩ් එක ලඟ.....
"අයියෙ......." හීන් අඩන්න වගේ ලඟ හඩක්.. මම උඩ ගිහින් බිම වැටුන. ලේසියකට බවලතෙක්ගෙ කටින් අහපු වචනයක් නෙමෙයි. ඇරත් නොහිතනම කෙනෙක්ගෙ කටින්..
මම එයාගෙ මූණ දිහා හරියට බැලුවෙ එතකොට (පස්සෙ නම් කිව්ව විදියට මම බය හැරිල මූණ දිහා කන්න වගේ බලං හිටිය(ලු). ඕව්වා ඉතින් පැහැදිලි මඩ). ඇස් දෙකේම හොඳටම කඳුළු පිරිල, එක ඇහැකින් ගලාගෙනත් ඇවිත්. කම්මුල් රතුම වෙලා. පැය ගාණක් අඬල වගේ. එයා එහෙම ඉන්නව දැකපු ප්රථම වතාව. වෙනද හිනාවෙලා දුවල පැණල කුරුලුපැටියෙක් වගේ ඉන්න කෙල්ලට මොකද උනේ....
"ඇත්තටම මං ගැන ඔයාගෙ කිසිම අදහසක් නැද්ද?..........."
[හබරාදූව ගාල්ල හික්කඩුව,අම්බලංගොඩ අළුත්ගම කළුතර කොලඹේ කොලඹේ කොලඹේ..........]
දෙන දෙයියෝ දෙනකොට කුරියර් කරලාම දෙනවානේ.. ?
ReplyDeleteI love this story machan! I cant wait until you post next story. Please continue fast! :)
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteapita thawa oneeeeeee.........
ReplyDeleteනියමයි මචන්, දිගටම ලියමු.
ReplyDeleteමචන් මේ මොන year1 උන සිද්දියක්ද?
@L200
ReplyDelete2010
රෙද්ද...මූ මාර අගයක්නෙ කරන්නේ...ඉක්මනට කියහංකො මනුස්සයෝ....
ReplyDelete