Friday, February 25, 2011

අපේ පන්ති යෑම සහ බස් ගමන්. . . . . .





කොහොමින් කොහොමින් හරි දැන් අපි දෙන්නට දෙන්න දකින්නෙ නැතුව ඉන්න අමාරුයි, මම මොකක්හරි වැඩක් දාගත්තත් එයා කොහොමහරි මගෙන් වෙලාවක් හදාගන්නව.

ඕනෙ වැඩක සැලසුමක් ඇතිව කෙරෙන්න එපැයි, විශේෂයෙන්ම AL විබාගෙ එනකොට. අපි දෙන්නටම තිබුනෙ එක පොදු විශයක් විතරයි, ඉතින් ඒකෙන් උපරිම ප්‍රයෝජනය ගන්න එපාය. ඉතින් එයත් මං යන ක්ලාස් එකටම එන්න ගත්ත. ඒ වෙනකොට එයා මුල ඉඳලම පන්ති ගිහින් විධිමත් විදියට කරගෙන තිබුන නිසාත්. මම මුල ඉඳලාම වැඩේ අවුල් කරගත්ත නිසත්, ගණන් හැදිලි, මිස් වෙන නෝට් ලිවිලි ආදී දහසකුත් එකක් දේවල් කරගන්න වෙලාව එපාය? (නැතුව මේ ...... නෙමෙයි) , හැබැයි එයා ආපු එකෙන් ක්ලාස් එකේදි මට පිස්සු කෙලින්න තියෙන චාන්ස් එක නැති උනා කියල කට්ටිය හිතුවත්, වැඩිපුරම උනේ ඒක වැඩිවෙච්ච එක ;). එයා ඉස්සරහ පේලියෙ මම එයාට පිටිපස්සෙ පේලියෙ, අහන්න එපා උනේ මොනවද කියල.
ඉහල තියෙන්නෙ පින්තූරෙ සමහර වෙලාවට ඇත්තටම වෙලා තියෙනව. ඒත් ක්ලාස් එකේ මිස් ඉස්සරහ වත් එයා මගේ කියන එක හංගන්න හැදුවෙ නෑ. පටං ගත්ත දවස් වල එහෙම හිටියට කමක් නෑ දෙකම හරියට කරගන්න කියල අවවාදෙ ලැබුනට පස්සෙ. එයා හරි විවෘතව හිටිය, ක්ලාස් එකේ මම ඇණගන්න වෙලාවට එයා හද හද හිටපු ගාණත් දාලා මට උදව් කරන්න පිටිපස්සෙ හැරෙන එක නතර උනේ ටික කලක් ගිහින් එයා මං එක්කම වාඩි වෙන්න ගත්තට පස්සෙ. මිස් හින්ට් දෙකතුනක් පාස් කලාට එච්චර ගණන් ගත්තෙ නෑ (එයත් ආදරය කරල බැඳපු කෙනෙක්නෙ, අනික තාම තරුණයි), අනික එතන අපි වැඩටික හරියට කලානෙ, කියන්න ඕනෙ නෑ අපිට ලැබුනේ ලේසියෙන් ලැබෙන්නෙ නැති අවස්ථාවක්. ඒත් අවාසනාවට මට කට් වෙන්නෙම ඒ ක්ලාස් එක. ක්ලාස් එකේ අනිත් කෙල්ලො දෙන්නට නම් ඒව දිරෙව්වෙ නෑ, හේතුව ඉතින් කියන්න ඕනෙ නෑනෙ අමුතුවෙන්.

අපි දෙන්නට හම්බවෙන වෙලාව තවත් පැය 2කින් වැඩිවුනේ බොහොම අහමබෙන්. දවසක් එයාලගෙ ගෙදරට මහගෙදර කට්ටියක් ඇවිත්. ඒ කෙනෙක් මාතර ප්‍රසිද්ධ කෙමිස්ට්‍රි ගුරුවරයෙක්. කතාබහ කරනකොට කැමති වෙලා මාතරට එන්න හැකිනම් ඉන්ඩිවිජුවල් ක්ලාස් එකක් කරන්න. මම ඒ දවස්වල බෙල්ලවැලදාගැනීමේ විශයකට හැම සඳුදම මාතර යනව. ඉතින් අපේ එක්කෙනා ටිකිරි මොලේටත් තේරිලා ඔෆර් එක පිළිගත්තොත් වැඩ දෙකම වෙනව කියල. පස්සෙන්දම එයාගෙ 'ගැන්සියට' (;)) කථාකරල උනුත් ඇදගෙන සඳුද මගේ ක්ලාස් එක තියෙන වෙලාවට ලස්සනට ක්ලාස් එකක් දාගෙන තිබුන.

දැන් ඉතින් හැම සඳුදම ඉස්කෝලෙ ඇරිලා බස් එකට නැග්ගාම (කොලඹ මාතර තමා, ඉක්මනට ගියාට සැපවැඩිනෙ ;) (ඉක්මනට ගියාට කිව්වෙ, ඒ දවස්වල මොන ඩ්‍රයිවර් උනත් යනවා ස්පීඩ් වැඩි නිසා ;) ) පැයක් මගෙ පුංචි කෙල්ල එක්ක ගත කරන්න වෙලාව ලැබෙනව, මුලදි ඉස්කෝලෙ ඇඳුමෙන්ම ආවත් ඒක ටිකක් ගැලපෙන්නෙ නෑ වගේ දැනුන නිසා එයා එයාගෙ ඉස්කෝලෙ ලඟ යාළුවෙක්ගෙ ගෙදර ගිහින් සාමාන්‍ය ඇඳුමක් දාගෙන එනව. මම ඉතින් කෝමත් එදාට ඉස්කෝලෙ ගියෙ නෑනෙ.

හවසට එන ගමන තමයි නියම, පැයක් විතර කට්ට කාලා එයාව එක්කරගෙන බස් එකට නගිනකොට ටිකක් කරුවලත් වැටිලා, වැලිගම පහුවෙනකොට නියම ගාන. ඉතින් අපි අපේ ලෝකෙක. මිනිස්සු මොක කිව්වත් අපිට මොකද අනික හොයාගන්නෙත් ටිකක් උස ශීට් තියන තැනක්. දන්නවනෙ දුරගමන් බස් වල පස්සෙ දකුණු ශීට් එක ගැන? :) (ඉන්ටසිටි නම් නෙමේ) ඊට පස්සෙ එයාව ගෙදරට දානකොට කොහොමත් රෑ 8 විතර වෙලා. ඒකාලෙ තියා පස්සෙවත් ගෙදරින් එච්චර ඒගැන තැකීමක් කලේ නෑ. හේතුව පසුවට තේරේවි. කොහොමත් කෙල්ලො රැලක් එක්ක යන එනකොට එච්චර සැකයක් හිතන්නෙ නෑනෙ.

මේ බස් ගමන් වලදි තමා නියම මිනිස්සු ටිකක් හම්බු උනේ. අක්කලා, අයියලා, අක්කලා එක්ක යන අයියලා, අයියලා දාලා ගිහිපු අක්කලා වගේම, ඇන්ටිලා එක්ක මතකයන් අළුත් කරන අන්කල්ලා හිටින් මුණ ගැහුනා. මට එච්චර නැතත්, මගෙ පුංචි කෙල්ලට නම් තියෙනවා කාටහරි වචනයක් දෙකක් කථාකරල යාළුකරගන්න මාරම හැකියාවක්. ඒක නිසා අන්තිම දවස් වල මට කෝල් එකක් දීලා එනවද කියල අහල අපේ ආසනේ බුක් කරල තියාගන්නත්, මොනවහරි දෙයක් අරගෙන ඇවිත් අතේ තියන්නත් තරම් සමහරු මිත්‍ර උනා. සමහර කොන්දොස්තර අයියලා පවා. ඒ වෙලාවට වැදෙන්නෙ සෙමිලක්ශරි උනත් අපිට ඒ වැඩිවෙන මුදල දෙන්න වෙලා තියෙන්නෙ බොහොම කලාතුරකින්. බොහෝ විට නෝමල් ටිකට් එක කඩනව. නැත්තම් කවුරුහරි අපි වෙනුවෙන් ටිකට් ගන්නව. අපිට අර බ්ලොග් ගඩොල් ලට උනා වගේ කරදර නම් වෙලා නැහැ. වටේ හිටපු අය හොඳ නිසා වෙන්න ඇති. ඒ හම්බ වෙච්ච හැමෝටම බොහෝම පින්!

ඒ සතියට දවසයි නෙ. කොහොමද ඉතුරු දවස්ටික ගෙවාගන්නෙ?

ඔය වෙලාවට තමා දෙන්නටම 'අළුත්' ක්ලාස් වැටෙන්නෙ. එයාට ඉරිදා 'අළුත් බයෝ' ක්ලාස් එකකුත්, මට 'අළුත් පියෝ' ක්ලාස් එකකුත් වැටුන නිසා දවල් දවසම අපිට 'ඉගෙන ගන්න' වෙලාව තිබුන. විහිළුවට එහෙම කිව්වත් ඇත්තටම සමහර දවස්වලට මට බැරි පාඩම් එයා කියල දෙන එක තමයි සිද්ද උනේ. (OL කාලෙ ස්වේච්චා ගුරුකමකුත් කරලා තිබ්බ නිසා උගන්නන්න නම් පුළුවන්, පොඩි මෝටිවේශන් ෆැක්ටර් එකකුත් තියෙනවනෙ ;) )

බ්‍රහස්පතින්දත් එහෙම අළුත් 'රිවිශන්' ක්ලාස් එකක් වැටුන, එදාට නම් ඇත්තටම කලේ කොහෙ හරි රවුමක් ගහන එක.

සමහරෙක් කියන්න පුළුවත් අපි කාලෙ නාස්ති කලා කියල, ඒත් මම කවදාවත් එහෙම හිතන්නෙ නෑ, ඒ ගත වෙච්ච හැම තත්පරයක්ම මතකයෙ තියෙනව මකන්න බැරි විදියටම.

මම ඒකාලෙට තාම ආදරෙයි.....

Thursday, February 24, 2011

ඉස්සරහට කථාව....

හිතේ අවුලට ලියන්න පටං ගත්තට, ලැබෙන ප්‍රතිචාර නිසා මේ මිනි සීරීස් එක මෙගා සීරීස් එකක් කරන්න අදහසක් ආවා.

කලින් පෝස්ට් එකෙන්, අපි දෙන්නා හම්බ වුන හැටි කතන්දරය ඉවරයි, ඊට පස්සෙ ඉස්සරහ පෝස්ට් වලින් අපි අතරෙ සිද්ධ වෙච්ච එක එක දේවල්, මේක සමහර විට ගොඩක් අයට කම්මැලි වෙන්න පුළුවන්. ඒ හින්දයි මෙහෙම පෝස්ට් එකකින් කිව්වෙ ඉස්සරහට වෙන දේ.

ආයෙත් කථාවෙ ගලායෑමට එන්න ටික දවසක් යයි. ඒකෙදි අපිට උන 'හොඳම' වැඩෙත් එක්ක වර්ථමාන තත්වෙට සමාන්තර වෙනව...

දිගටම ප්‍රතිචාර ලැබේ කියල...

ස්තූතියි

Wednesday, February 23, 2011

අපේ ප්‍රථම වැලන්ටයින් තෑග්ග......


එදා පැය 3ක් 4ක් අපි එහෙම ඉන්න ඇති, ටිකක් හැන්දෑ උනාට පස්සෙ රේල් පාර දිගේ එයාලගෙ ගෙවල් ලඟට යන්න තියෙන කිලෝමීටර් 5 ඇවිදගෙන ගියා. යන්තම් අතකින් අල්ලගෙන රෑ වෙන වෙලාවෙ රේල්පාර දිගේ යන එකේ ෆන් එක දන්නෙ එහෙම ගියපු අයම තමයි. කථාකරපු වැඩක් ඇති දෙයක් නම් නෑ, එක එක විකාර කියෙව්වා මිසක.

එයාගෙ ගෙදර ලඟට ගිහින් ඇරලලා ආපහු එන අතරෙත් ෆෝන් එකෙන් කථාව, කොහොම හරි ආයෙ මම ගාල්ලට එනකොට (පයින් තමා සල්ලි වැඩි වෙලාය?) 8.30ත් පැනල. වෙලාවට බැටරි ඩෙඩ් උනා, නැත්තම් මට ගෙදර යන්න වෙන්නෙත් කථාකර කර.

මං කලින් කථාවෙදිත් කිව්වනෙ මට කල්පනා කරන්න මතක් වෙන්නෙ බස් එකට නැග්ගමය කියල. ඔන්න ගෙදර යන බස් එකේදි දවසෙ ඔක්කොම මතක් උනා. කථාකරපු දේවල්, කරපු දේවල් හැම දේම.

එහෙනම් බයිටක් නෙමෙයි, පළවෙනි එක්සෑම් එකෙන් එයා පාස්. ඉස්සෙල්ල මම එයාව සීරියස් නොගත්තට දැන් මට නිකම් හිතෙනව මටත් මෙයා නැතුව බැරි ගතියක්. හරියට ඇඟේ කොටසක් අඩුයි වගේ, දවසම කෙල්ලෙක් එක්ක ඉඳල ගෙදර ගියාම එහෙම හිතුන පළවෙනි වතාව ඒ. ගෙදර ගිහින් gtalk ලොග් උනාම ආයෙත් ටිකක් හරි ඒ ගතිය අඩු උනත්, ඇත්තට ලඟින් ඉන්න තරම් හැඟීමක් දෙන්න බෑනෙ අකුරු වලට?

ඊලඟ සතියෙනම් මට මිස් උනා එයා හම්බ වෙන එක, ඊට පස්සෙ සතියෙ බ්‍රහස්පතින්දා උදේ නැගිටිනකොටම මැසේජ් එකක් තියෙනවා අද නිවාඩුයි හවසත් ක්ලාස් නෑ, කරදරයක් නැත්තම් දකින්න ආසයි කියල. නැගිටලා කැලන්ඩරේ බැලුවම තමයි මෙයාගෙ මේ කරුණාව මොකද කියල තේරුනේ එදා පෙබරවාරි 14ර. :)

මට නම් එතකොට සිරාවට තද උනා. කොහොමත් ඒ එක දවසක් විතරක් සමරනවට මගේ ඒ හැටි කැමැත්තක් නෑ. ඒත් දැන් බැනලා වැඩක් තියෙනවය? මම එනව කියල රිප්ලයි කලානෙ? දැන් ඉතින් පලයංකො. උදේ 8ට විතර එනව කියපු තැනට ගියා. මම එනව කිව්වෙ 7ට ;) . යනකොට මෙන්න ඉන්නව කියපු විදියටම, පොඩ්ඩක් මූණ මැල වෙලා පරක්කු නිසා වෙන්න ඇති.

"මොකෝ මූණ දෙක කරගෙන...?"

"මොකුත් නෑ.... අපි යමුද?"

දැන් එක එක වල් පල් කතාකර කර ගාල්ල පැත්තට ආව. එක්කෙනෙක්වත් කථාකලේ නෑ අද දවස ගැන ;)

"අයියෙ....."

"හ්ම්...."

"මට අද ඔයාට කෑම එකක් ගේන්න බැරි උනා...." බිම බලාගෙන කිව්ව. ලොකු වැරැද්දක් කලා වගේ.

"හපෝ ඒකට මොකද?"

"ඇත්තටමද?"

"හයියෝ ඒකද මූණ දෙක කරං ඉන්නෙ. ඕක කියන්නත් දෙයක්යැ?"

"හ්ම් හ්ම්.... "

"මේ ඔයා කාලද?"

"ඒකට කමක් නෑ..."

මට තේරුනා මේකි මම 7ට එනව කියපු නිසා දුවගෙන ඇවිත් කියල ඔක්කොම දමල ගහල. පව්... එක්ක ගියා අපි හැමදාම යන චයිනාටවුන් වල අපේ පුරුදු කෑම කඩේට. අතේ මහ සල්ලියක් තිබුනෙ නෑනෙ. කෙල්ලෙක් හිටියා කියල දිව්යභෝජන දෙන්නයැ? අපි කන කෑම තමයි දෙන්න වෙන්නෙ.

"පාං කමුද?"

"හාහ්"

"පරිප්පු කමක් නෑනෙ?"

"හා හොඳයි"

"අයියෙ පාං එකයි, පරිප්පුයි ප්ලේන්ටි දෙකයි...." වේටර් අයියට කිව්ව.. අඳුනන එකා හින්ද ඌත් කිණ්ඩියට හිනාවක් දාගෙන ගෙනත් දුන්න කපාපු පානුයි පරිප්පුයි. මෙන්න වැඩක් මෙයා මගේ අත කොනිත්තනව.

"මොකෝ... කෑම හරි නැද්ද?"

"නෑ"

"එහෙනම්?"

"එක තේ එකක් ගන්න" මෙයා කොඳුරණව

ජෝක් එකක්ද කියල බලන්න මූණ බැලුව. නෑ එයා සීරියස්.

"මචං එක ප්ලේන්ටියයි."

අයියාකාරය ප්ලේන්ටි එක ගේනකොට පාං එක සුද්දයි. අද නම් කව කව ඉන්න ගියෙ නෑ කඩේ මිනිස්සු වැඩියි.

"ඇයි එකක් ගේන්න කිව්වෙ?"

"මටත් ඔයාගෙ කෝප්පෙන් බොන්න ඕනෙ..."

හුටා මාර අදහස්නෙ තියෙන්නෙ. අවුලක් නෑ උගුරක් බීල කෝප්පෙ දික් කලා මගෙ අතත් එක්කම කෝප්පෙ අල්ලල මගෙ අතේ තියෙද්දිම යන්තම් උගුරක් බිව්ව. කඩේ උන්ට සිරා ඇඩ් එක ;) වේටර් අයිය හිනාවක් දාගෙන ගියා, එහා මේසෙ හිටපු ඇන්ටි කෙනෙක් ගස්සලා අහක බලාගත්ත. එයත් එක්ක ආපු අංකල් නම් කට පුරා මනුස්ස හිනාවක් දැම්ම. පරණ කාලෙ මතක් වෙන්ඩ ඇති. එයාටත් පස්සෙයි වැඩේ තේරුනේ, කම්මුල් දෙක රතු වෙලා.

"කමක් නෑ පැටියො..." මං කිව්ව. හරිමගුලක්නෙ අපිට මොකද මොකා හිනා උනත් ;)

බිල ගෙවල එලියට ආවට පස්සෙ දෙන්නටම හිනයි. එයා මගෙ අත තවත් තද කරල අල්ලගෙන හිනා වෙනව. හරි මගෙ දෙවෙනි ටෙස්ට් එකත් හරි. පහසුවෙන් පෝශනය කරන්න පුලුවන්..

"මේ...."

"ඇයි...." ඒකි මගෙ මූණ බලනව. උරහිස ගාවට විතරක් නිසා අහස බලන විදියට මගෙ මූණ බලන්න වෙන්නෙ ;)

"ඒක තමයි මගෙ වැලන්ටයින් ගිෆ්ට් එක..."

"පරිප්පුයි පානුයිද?"

"ඔව් මොකෝ.... බඩ පිරුනනෙ?" කෙල්ල බිම බලාගෙන හිනාවෙනව. ටිකක් වෙලා ගිහින්

"ඉතින් අපි කොහෙටද යන්නෙ?" ඇහුව.

"ලයිබ්‍රි එකට" පොත් රාක්ක අතරෙ සෑහෙන්න නිදහස්නෙ, අනික කෙනෙක් අඳුන ගන්න හොඳම විදිය එයා කියවන, බලන දේවල් දැනගන්න එක. හප්පේ ගියාමයි තේරුනේ, මේකිටත් මට වගේම පිස්සු. පොත් දැක්කම මාවත් අමතකයි. අතට ගත්ත පොත් වලට හිනත් ගියා මට. මගේම ටේස්ට් එක නොවුනත් සෑහෙන්න ලඟින් යනව. යන්තම් ඇති පොත් වියදම ඉතුරුයි, එක්කෙනෙක් ගත්තාම ඇතිනෙ දැන් ;), පැයක් විතර තෝරලා තෝරලා යාන්තම් එක පොතක් තෝරගත්ත (පොත් දෙකයි පුළුවන් එදා, මම ගත යුතුම එකක් තිබුනා. එයා ලයිබ්‍රි පොත් අරගෙන ඇවිත් තිබුනෙ නැහැ.) ඒ අරගෙන ආපහු පල්ලම් බැස්ස.

"දැන්..."

"කොහාටද යන්න ඕනෙ...?"

"නිදහස් තැනකට මොකක් හරි...."

අද නම් පාක්, කොටුව කිට්ටු කරන්න බෑ.... තේරුමකුත් නෑනෙ නිකම් ඉල්ලගෙන කන්න.

"යමුද ඉඳුරුවෙ"

"ඉඳුරුවෙ? අළුත්ගම ලඟ නේද?"

"ඔව් යමුකො....."

ඉඳුරුවෙ අය දන්නව ඇති ඒකෙ ඇතුල්පාරක ගියාම තියෙන ටිකක් ලොකු පන්සල ගැන. මම ඒහරියෙ කලින් වැඩකරපු නිසා ටිකක් දන්නව පළාත. බස් එකේ ගිහින් ඉඳුරුවෙ බැහැලා පයින්ම පන්සලට එක්ක ගියා. සෑහෙන්න දුරක්. ඒත් එයා වචනෙකින්වත් අමාරුවක් පෙන්නුවෙ නෑ.

පන්සල සෑහෙන්න නිදහස්, එයා වැඳල එනකම් මම හිටිය (මම ඉතින් ;) ) ඊටපස්සෙ පන්සල ඉස්සරහ ගලක් උඩ සෑහෙන්න වෙලාවක් ඉන්න ඇති. එහෙම ඉඳල ආපහු එන ගමන් බීච් එකටත් ගොඩ වෙලා එතනත් ඉඳලා ගෙදර එන්න පිටත් උනා. මුළු කාලෙම එයා මගේ ඇඟේ කොහේ හරි අල්ලගෙන. හරියට මාව හුලඟට ගහගෙන යයි කියල බයේ වගේ. කථා කරන්න කරන්න මෙයා ගැන මගෙ හිතේ තිබ්බ අවුල නැති වෙලා ගියා. දැන් මට සිරාවට හිතෙනව මගේ other half එක හම්බ උනා කියල.

අපි දෙන්න ආයෙ ගාල්ලට එනකොට ටිකක් හවස් වෙලා. හැන්දැවෙ.. ආයෙත් ගෙදරට යන රේල් පාර දිගේ... ඒ මගක් හරියට යනකොට මාතර-කොලඹ රේල් පාරවල් වෙන් වෙලා යන හරියෙ තිබ්බා ලවර්ස් ලේන් කියල පටු පාරක්. දැන් නම් වහලා දාලා. ඒකාලෙ පාක් එකෙන් එලවනකොට කට්ටිය එන තැන මේක, එතන හිස් අද,පොලිසියෙන් සුද්ද කරලද දන්නෙ නෑ. මම ඒක එයාට පෙන්නුවම මෙන්න මේකි කියපි බලන්න ඕනෙය කියල ගිහින්.

ටිකක් එතනින් ඇතුළු උනාම අඳුරුයි. මෙයා තවත් මගෙ අත උර හිසට ලගින්ම වගේ අල්ල ගත්ත. මම හෙමිහිට එයාව ඉස්සරහට හරවගෙන අත් දෙකෙන් අල්ලගත්ත.

"සුදූ.... බය උනාද?"

"නෑ....... මෙතන ටිකක් අඳුරුයිනෙ...."

"හ්ම්......"

මම දැන් එයාගෙ ඇස් දිහා බලාගෙන. ඒ අහිංසක ඇස් මොකක්හරි ඉල්ලනවා වගේ. ඒ අතරෙ මගෙ අත් දෙකට තේරෙනව එයා යන්තම් වෙවුලනව. මට ඒ වෙලාවෙ මොකක් උනාද කියල හිතාගන්න බැහැ. මට එයාගැන හරි ආදරයක් හිතුන එකපාරටම. ලස්සනම ලස්සන පුංචි කෙල්ලෙක්, මගෙ අත් දෙකෙන් හිර වෙලා. ඇස් දෙකෙන් ඇස් දෙක බලාගෙන.. ඒ වෙලාවෙ හිතට එන දේවල් හිතාගන්න පුළුවන් නේ?

මම ඔලුව යන්තම් පහත් කරලා එයාගෙ ලපටි තොල් දෙක උඩට යන්තම් කිස් එකක් දුන්න. කෙල්ල දැන් තවත් බය වෙලා වගේ. ඒත් එහාට යන්න හැදුවෙ නැහැ. ඇස් දෙක පියාගෙන...... මම කම්මුලකුත් යන්තම් කිස් කරල ආයෙත් එක තොල්පටක් අල්ලගත්ත...... ...... .... එයාට පුරුද්දක් නම් නැහැ. ඒත් කිසිම විදියකින් විරුද්ධ උනේ නැහැ.... මම එහාට උනා...

"සොරි නංගි...... මට කන්ට්‍රෝල් නැති උනා ඔයාගෙ ලස්සනට... අනේ තරහ වෙන්න එපා...."

ඇත්තටම එවෙලෙ මට මාවම පාලනය කරගන්න බැරුවගියා.

"කමක් නෑ අයියෙ....... මම තරහ නෑ....." තාමත් ගොත ගැහෙනව.... ඒත් කෙල්ල ok...

මම එයා ඇඟ දෙපැත්තෙන් අල්ලගෙන හිටපු අත් බුරුල් කලා. ටිකක් ලතවෙවී ඉඳල එයාම එයාගෙ පුංචි අත් දෙක මගෙ කරට උඩින් දැම්ම. හරියට පොඩි දරුවෙක් තාත්තගෙ කරේ එල්ලෙනව වගෙ.. තව මොනවට බලන් ඉන්නවද... මම ආයෙත් පහත් වෙලා එයාගෙ තොල්......

අපි එහෙම තව විනාඩි 20ක් විතර ඉන්න ඇති. දෙන්නගෙම අත් හිරිවැටෙන්න උනාම අතෑරිය..

ආපහු ගෙදර එනගමන් දෙන්නට දෙන්නගෙ මූණ බලන්න බැ. ඒත් එයා මගේ අත අත් දෙකෙන්ම බදාගෙන හිටපු එක නම් අතෑරියෙ නැහැ.

ගෙදරට ලං උනා. මට එන්න පුළුවන් අන්තිම තැනට ආවම එයා නිශ්ෂබ්ද තාවෙ බින්ද...

"අයියෙ..... thanks....."

මම මුකුත් නොකිය එයාගෙ නළල කිස් කලා..

"පරිස්සමෙන් යන්න....."

ආපහු ගෙදර ආවමයි ෆෝන් එක බැලුවෙ. එයාගෙන් මැසේජ් එකක්

"අයියෙ ලෝකෙන්ම හොඳම gift එකට ගොඩක් පින්.....!"

ඒකට මම රිප්ලයි කරපු කට කැඩිච්ච කථාව මෙතනට අදාල නැත ;)

Monday, February 21, 2011

ඔයා දන්නවද? මට මෙහෙම කවුරුවත් සලකල නෑ . . . . . . . . . . . .



'ආ...ං'

හම්මේ රහ, මම ඉතින් අනල කන්නෙ නෑනෙ තියෙන හැම එකම අල්ලලා කටේ ඔබා ගන්නව මිසක්, ඉතින් මෙහෙම කවනව නම් බැරියෑ ;). අවුල තියෙන්නෙ ඒ අතට වැඩිය අහු වෙන්නෙ නැති එක තමයි, ඒත් ඒකත් එච්චරම අවුලකුත් නෑ.

කටවල් දෙකක් කවාගත්ත. දැන් බත් එකේ අත තියාගෙන මගෙ මූණ බලාගෙන ඉන්නව.

"මොකද?.. තව කටක් කවනවකො"

"මට මහන්සියි, දැන් ඔයාගෙ වාරෙ.."

හුටා, මදැයි ශේප් එකේ නිකං ඉඳගෙන බඩ පුරෝගන්න හිටිය. දැන් කව්වාපියකො මේකිටත්. බැහැයි කියන්නයෑ? මට ඉතින් අනල පුරුද්දක් නෑනෙ, මම කන විදියටම බත් මිටක් අතට අරගෙන කැව්ව. අනේ ඇස් දෙකේ කඳුළු පිරිල ආයෙමත්. ඒක හංගන්න හදනව. එව්ව කොහෙද අපිත් එක්ක?

දැන් කාලා ඉවරයි. අතත් හෝදගෙන ආපහු බංකුවටම ආව. කෙල්ල දැන් මගෙ ලඟින්ම වාඩි වෙලා, හොඳටම ලඟින්. වාඩි උනත් මගෙ උරහිස ගාවම තමයි උස :) . දෙන්නටම කථාකරන්න දෙයක් නෑ ඔහේ බලාගෙන ඉන්නව. පාක් එකේ යන එන අය දිහා. ගස් දිහා. සිගරට් ගහන පොඩි උන් දිහා, උංට ඒවා විකුණන කඩේ එකා දිහා.. බලන්න මොනවද නැත්තෙ පාක් එකක?

ටික වෙලාවක් යද්දි මගෙ පපුව හරියෙන් බරක් වගේ දැනෙනව. මලා මෙයා හෙමිහිට ඔලුව මගෙ පපුව උඩ තියාගෙන.. එපා කියන්නයැ? මාත් ඇඟ වටේ අතක් දාගත්ත. පොඩි එකීගෙ ආසාවනෙ. පව්නෙ. එහා ඒ හැම මොහොතක්ම රස විඳිනව වගේ, ඇස් දෙකත් පියාගෙන මගෙ පපුවෙ සද්දෙ අහගෙන ඉන්නව කන තියාගෙන. මම ඇග වටේ දාගෙන හිටපු අත අරගෙන හෙමිහිට එයාගෙ කොණ්ඩෙ අතරින් ඇගිලි ගෙනිච්ච (පස්සෙයි දන්නෙ එයා ඒකට කොච්චර ආසද කියල).

"අයියෙ....." පුංචි එකී ඇස් දෙක පියාගෙනම හීන් හඬින් කතාකලා.

"ඔයා දන්නවද? මට මෙහෙම කවුරුවත් සලකල නෑ, ගෙදර අයවත්..." කඳුලු බේරෙනව මූණ දිගේ..

මං සාමාන්‍යෙන් මෙහෙම දේකට සංවේදී වෙනව අඩුයි, මොකක්හරි කතාවක් දාල මගෑරල දාන එකයි සිරිත, කොටින්ම කලින් කෙනා යද්දි "තමුසෙ නම් හැඟීම් දැනීම් නැති ගලක් " කියලයි ගියෙ. ඒත් අද මට මොනවා උනාද මන්දා. හරිම අනුකම්පාවක් හිතුනෙ එයා ගැන. ඔලුව අතගගා හිටපු මම එයාගෙ ඔලුව යන්තම් උස්සල එයාගෙ නළල මැදට පොඩි කිස් එකක් දීල ඇඟිල්ලෙන් ඇස් දෙක ලඟ ඇවිත් තිබුන කඳුලු පිහ දැම්ම.එදා එහෙම කරන්න මට හිතුනෙ මොකද කියල අදටත් මට හිතාගන්න බැහැ. එයත් ඇස් දෙක පියාගෙන කිස් එක පිළිගත්ත.මට දැනෙනව එයාගෙ පපුව ගැහෙන වේගෙ සෑහෙන්න වැඩි වෙලා.

"දැන් මම ඉන්නවනෙ බබෝ ඔයා ලඟ.... කෝ දැන් ඔය කඳුලු පිහදාගන්න"

එයා අත් දෙකෙන්ම මගේ අනිත් අත අල්ලගෙන.

"අනේ මට හැමදාම ඔයාලඟ ඉන්න පුළුවන් නේද....? pls...."

කියන්න දාහක් දේවල් කටට ආවත් එයාගෙ ඇස් දෙක දිහා බැලුවාම ඒව කියන්න හිත හදාගන්න බැරි උනා. මහම මහ අසරණ කමක්. කියාගන්න බැරුව ගොඩක් දේවල් හිත ඇතුලෙ හිර කරගෙන ඉන්න විදියක් එයාගෙ මූණෙන් පේනව. එහෙම බලාගෙන කොහොමද එයාගෙ හිත කඩන්නෙ?, දැන් මට සෑහෙන්න ශුවර් මේකි කරන්නෙ බොරුවක් නෙමේ කියල. ඒත් මේ සිද්ධවෙන ඉක්මන මට හිතාගන්න අමාරුයි. ඇයි මාවම?

"හරි, හැබැයි ඇණයක් වෙන්න බෑ හරිද?"

"හ්ම්.."

අනේ කවුරුත් දකීද?....... කමක් නෑ




බස් එකෙන් බැහැල ගාල්ලට ඇවිත් ආපහු ගෙදර යන්න බස් එකට නැග්ගම තමයි කල්පනා කරන්න මතක් උනේ. තාම මට එයාව තේරුම් ගන්න බෑ, බයිට් එකක් වීමෙත් ලොකු හැකියාවක් තියෙනව, ඒත් දැකපු මුල්ම දවසෙ ඉඳලම? මගෙ ඇති ලස්සනකුත් නැහැනෙ අමුතු (බලන්න බැරි තරම් කැතකුත් නෑ ඒ කාලෙ, කණ්නාඩියකින් බලපු කාලයක් මතක නැති එකේ දැන් කොහොමද දන්නෑ), බ්‍රයිටකුත් නෙමේ, සල්ලිත් නැහැ නෙව (සමහර කෙල්ලො දන්ථ විඳ්‍යා උපාධි කරන්නත් ඔහොම එනවනෙ), ඉරිච්ච කලිසමකුයි පාට ගිහිපු කළු ටීශර්ට් එකකුයි ඇඳගෙන. රබර් දෙකක් හෝ නිකම්ම ඇවිදින මම, අර ඔය කෑලි දාගන්න පන්ති අයිනෙ ඉන්න ලෙවිස්, ෆිලාස් (ඩුප්ලිකේට් හරි) වලින් සන්නද්ධ වෙච්ච, ජෙල් හරි එන්ජින් ඔයිල් හරි නාලා කොණ්ඩෙ හදාගෙන කුණු බිඳක් ගෑවෙන්නෙ නැතිවෙන්න ඇවිදින 'අයියලා' ගෙ අහලකින් හිටින්නෙ නැති එක වගේම. කරන්න හැකි ගොඩක් දහ ජරා වැඩත් කරල එයාලගෙ වයස් වල අය අතරෙ 'හොඳ' නමත් කෙලවගෙන ඉන්න එකේ...

එහෙනම් මොකද?

ඒත් මේ ඇත්තටම නම්?

කෙල්ල නම් ගොඩක්ම ලස්සනයි, එයාගෙ වයසෙ ගෑණු ළමයෙක් හැටියට පුංචි වැඩිද මන්දා මගෙ උරහිස ගාවටවත් නෑ, දකින ඕනෙ කෙනෙක් 9 වසරට එහා කියල කියන්නෙ නෑ. අනික බ්‍රයිට් කේස් එකක්, හැම අතින්ම මගේ අනිත් පැත්ත වගේ. අනික කට . . . ඇඟේ පුංචි කම වැහෙන්න ස්වභාවධර්මය දීල තියෙන්නෙ කට වෙන්න ඇති. අඳින පළඳින විදිය නම් මට වඩා වැඩි වෙනසක් නෑ, ගෑණු ළමයෙක් හැටියට පිරිසිදුවට හිටියට යන්තම් අතට අහුවෙන ඇඳුමක් දාගෙන, හොද්ද හැඳිගානව වගේ යන්තම් කොන්ඩෙත් පීරගෙන දුවන කෙනෙක්. බොරු විච්චූරණ නම් නැහැ අතේ ඔරලෝසුවක්වත් තිබුනෙ නෑ මම හිතන්නෙ. ඔය කාලෙ සමහර 'ක්ලාස් යන' බවලත් උදවියගෙ අලංකරණ දැක්කාම..... හම්බෝ නේද?.මට තේරුම් ගන්න පුළුවන් උන එකම දේ වෙන ගෑණු ළමයි ලොකු මහත් වෙනකොට හිරකරල හංග ගන්න හදන හිතේ ඉන්න පුංචි ළමය, මෙයත් එක්ක නිදහසේ ඉන්නව කියන එන විතරයි.

ඒත් ඇයි මම?

කොහොම හරි පහුවදා හම්බවෙන්න මට හිතුනෙ නැහැ, බයිටක් නම් මොකටද නිකම්ම වැටෙන්නෙ?. ඔහොම සතියක්ම විතර ගියා. ඒත් එයාව මගාරින්න බැරි දවසක් එනවා හැම සතියෙම, ඉරිද එයාට උදේ ක්ලාස් එක ඉවරවෙනකොටමයි අපෙත් ක්ලාස් ඇරෙන්නෙ, එකම පාරෙ එයා ඉස්සර උනාට නැවතුනොත් මට මග අරින්න බෑ.

එදා කරුමෙට හරි වාසනාවට හරි මගෙත් එක්ක ක්ලාස් එකේ ඉන්න එකා පාරෙන් අනිත් පැත්තට ගියා, දැන් අවුලක් නෑ බයිටක් උනත් තනියෙන්නෙ. ඒත් එදා මට හිතුනෙ නෑ එයා ඉඳීවි කියල, කලින් දවස් වල කථාකලෙත් නෑනෙ.

මෙන්න හන්දියෙම ඉන්නව, හරි වැඩක් එයත් තනියම. වෙනදට එන සේනාව කොහෙද දන්නෙ නෑ. මම එයා ගණන් ගන්නෙ නෑ වගේ ඉස්සරහට ගියා. ටිකක් තරහ ගියා වගේ ඒකට නම්. පොඩ්ඩක් දුර යනකම් බලාගෙන ඉඳල දුවගෙන වගේ ආව, ඇවිත් මාව පහු කරල හෙමිහිට යනව බිම බලාගෙන. අපි දැන් ගාල්ල පැත්තට යනව. එච්චර සෙනගක් නෑ ඉරිද උදේම නිසා.

"හපෝ සමහරු අල්ලගන්න හරි අමාරුයිනෙ..." බිම බලාගෙනම

"වෙන්න ඇති.." මට තාම ශුවර් නෑ මේකි. "මට ඔයාට කියන්න දෙයක් තියෙනව.." මම ටිකක් ලංවෙලා කිව්ව, පොඩ්ඩක් නටවමුකො.

"ඉතින් කියන්න...." මම ඒක කියනකම් හිටිය වගේ.

"මට බඩගිනී ලමයො..."

"හාපෝ....."

"ඇයි තමුසෙලට බඩගිනි වෙන්නෙ නැද්ද?"

"හරි හරි මගෙ ලඟ කෑම එකක් තියෙනව ඕනෙද?"

"අන්න එහෙම එනවකො... යමු පාක් එකට"

"පාක් එකට....? " කෙල්ල බය වෙලා... කම්මුල් දෙකත් රතුයි ගමන් වේගෙත් අඩු උනා.

"බයනං ඉතින් කමක් නෑ..."

ටික දුරක් ඇවිද්දට පස්සෙ

"නෑ යමු."

හුරේ..... හෙහ් හෙහ් පාක් එකට ගියා කියන්නෙ මේකිට මාව බයිට් කරන්න වෙන්නෙ නෑ, ඒක අපේ රාජ්ජෙ, කලෙක්ශන් දැමීමේ ඉඳල බට, බෝතල්, මල් ආදී සියළුම ජීවන ක්‍රියා සඳහා අභයබූමිය නෙව පාක් එක. ඉන්නතරමක් ඉන්නෙ දන්න කොල්ලො. බයිට් වෙනවනං ඒකිම තමා.

ස්ටේශන් එක ඉස්සරහට එද්දි එයාගෙ කම්මුල් දෙක රතුම වෙලා. යන්තම් අතින් අල්ලගෙන පාරත් පැන්නුව.

"කවුරුත් දකීද දන්නෙ නෑ...." යන්තම් වට පිට බලන ගමන් අහනව, කෙල්ලට ආසයි බයයි වගේ ;) .

"ඔයාට අවුල් නම් යමු වෙන තැනකට"

"නෑ කමක් නෑ"

ඇතුල් වෙනකොට දන්න සෙට් එකක්. ආ මචං, ගොඩගිහිං ඈහ් වගේ වචන දැම්මට එකෙක්වත් චාටර් කරන්න ආවෙ නෑ, උන්ටත් එන්න වෙනවනෙ, වෙලාව හොඳයි පාක් එකේ හොඳම තැනක් හිස් වෙලා, වැරදිලාවත් වීක් එන්ඩ් වල නොවෙන දෙයක්. (ගාල්ලෙ පාක් එකට ගිය උන් දන්නව ඇති අර අතෑරලාදපු ගල් රෝල ලඟ ගස් අයිනෙ ගේට්ටුවට මූණදාල තියෙන බෙන්ච් එක ගැන) එතන ලඟ ටැප් එකෙන් අතත් හෝදගෙනම වාඩි උනා.

[එතන පරණ පින්තූරයක් තමයි උඩ තියෙන්නෙ, අර සුදු ඇඳුමක් පේනතැන]

"ඔයාට නම් මෙතන පුරුදුයි නේද සෑහෙන්න"

"හ්ම්"

"මං කීවෙනියද?"

"ඒහ්?"

"මෙතනට එක්ක ආපු?"

"පහ නැත්තම් හය, වැඩි මිසක් අඩු නෑ... "

"අනේ යනව යන්න..."

"හ්ම් හ්ම්.. කෝ ගෙනාව කියපු කෑම"

කෙල්ල බෑග් එකෙන් බත් එකක් අරගෙන දිග ඇරිය. හ්ම් සුවඳ නම් එළ, පලවෙනි කට කටේදාගත්ත. හ්ම් එදා රසම තමයි. දැන් දෙන්න දෙපැත්තෙ ඉඳන් දෙනවා වැඩේ, එයා කනවට වඩා අනනව. පොඩ්ඩක් එක්සයිට් වෙලා වගේ.

"මේ..."

"හ්ම්.."

"තනියෙන් කන්න ලැජ්ජ නැද්ද ඕයි."

"තනියෙන්යැ කන්නෙ?"

"එහෙම නෙමේ.."

"එහෙනම්?...."

"කටක් කවනවකො....."

"වැඩේමයි... ඔය අත් දෙකක් තියෙන්නෙ"

"හරි තමුසෙ කනව එහෙනම්, මම අත හෝදගන්නම්.."

"හපෝ.... හරි කේන්තිනෙ...... ඉන්න.."

යා....හු..........

Saturday, February 19, 2011

මිනිස්සු හිතයි මං තමුසෙව අනාථකරල කියල. . . . . . . . . . .

"මැට්ටියෙ, ඇස් දෙක පිහිදා ගන්න, වටේ මිනිස්සු හිතයි මං තමුසෙව අනාථකරල කියල" කණට ලං වෙලා කිව්ව (ඇත්තටම වටේ පිටේ හිටපු අයත් සෑහෙන්න බැල්මක් දාගෙන හිටියෙ, මේකි තව ටිකක් හයියෙන් ඇඬුව නම් මට නවතින්න වෙන්නෙ හබරාදූව පොලීසියෙ.)

ඒ කථාවට යන්තම් හිනාවක් ගියා, කොච්චර උනත් පුරුදු ගති අතාරින්න බෑනෙ. දැන් ජනේලෙන් එලියම බලාගෙන ඉන්නව, ඒ අතරෙ මගෙ අතේ ඇගිලෙ දෙකක් මිරිකලා අල්ලගෙන.

"මේ දවස් වල හරි අමාරුයි නේද?..."

"ම් ම් ම් . . . " (යන්තම් ඔලුව හැරෙව්ව, තාම ඇස් වල කඳුලු)

"නෑ ඉතින් පිස්සු වගේ නේ?.."

"ඒ කිව්වෙ...."

"ඉවසල ඉන්න දවස් දෙක තුනයිනෙ..."

වැඩේ තේරෙන්න ටිකක් වෙලා යනව වගේ,

"හාපෝ... ඔයානං මහම මහ........"

ජනේලෙන් එලිය බලාගෙන තොල හපං තනියම හිනාවෙනව. මගෙ ඇඟිලි තවත් තදට මිරිකගෙන .....

"මේ ..... " ආයෙත් එයාගෙ කණට ලං වෙලා කථාකලා

"ම්.."

"ඔය ඇඟිලි දෙක තාම මගේ..."

ටක් ගාල අත අතෑරල පොත්ටික තුරුලු කරගත්ත. මාර ලැජ්ජාවක්නෙ :)

[ගාල්ලට කිට්ටුයි... ජනකගෙ ක්ලාස් ඇරෙන වෙලාව මේකිත් එක්ක ස්ටෑන්ඩ් එකෙන් බැස්සොත් වහ කන්න වෙන්නෙ. (දැනට ;) )]

"මේ මම ඉස්සරහින් බහිනව.."

"හ්ම්.."

"අහපු දේට උත්තරයක් දැන් ඕනෙද පස්සෙ දෙන්නද?"

"ඕනෙ නෑ..."

"හරි අපි යනව එහෙනම්....." (බස් එක රූමස්සල පහු කරමින්, මම ෆුට්බෝඩ් එකට බහින්න නැගිට්ටා..)

"මේ....." (කෙල්ල මගෙ අත යන්තම් අල්ලගෙන) "හෙට එනව නේද?..."

"ඇයි අහන්නෙ?"

"නිකම්..."

"එන්නම්, ලොකු ලේන්සුවක් ඔයා ගේනවද මං ගේන්නද? .... මේ .. අපි ගියා...."

Wednesday, February 16, 2011

ඇත්තටම මං ගැන කිසිම අදහසක් නැද්ද? . . . . . . . . . Part 2

[කලින් පෝස්ට්ටයේ ඉතුරු ටික]

"නැතුව ඉතින් අරගෙන යන්නයෑ?, මම යන්නෙ ස්ටෑන්ඩ් එක පැත්තට"

"ඉන්න මාත් එනව"

"මට මොකෝ...."

දැන් මාතර පැත්තට පාද යාත්‍රාවේ, එයා බිම බලාගෙන ඉස්සරහින් මම පිටිපස්සෙන්, ආසිරි එක පහු වෙනකොට සමාන්තරව :), නිකම්ම ඇවිදින්නත් බෑනෙ, කථාව ගමනට දෝලාවක් කියනවනෙ.

"මොකෝ ඇත්තටම තමුසෙල දෙන්නට මෙහෙ මතක් උනේ අද?"

"අපෙ ගම මෙහෙනෙ?"

"මලා කුමාරිහාමි කෙනෙක් එහෙනං ඈහ්?"

හීනියට හිනාවක්.. තාම බිම බලාගෙන. වෙනද කෑගහගහ දඟලන කෙනා අද මාරම සන්සුන්. ඔහොම ඉන්නවනම් මොනවද කරන්න බැරි නේද? :)

ඊට පස්සෙ අපි අතරෙ කථාවක් නොවුන තරම්. මාතර ටවුන් එකෙන් මගේ වැඩෙත් කරගෙන (අතුරු කථාවක් තියෙනව, ඒව කිව්වොත් නීරස මේ කථාව තවත් නීරස වෙයි) ආපහු බස් එකට එන්න ආව. ස්ටෑන්ඩ් එක ඉස්සරහින් පාර පනිද්දි යන්තම් අතින් ඇල්ලුනත් (මැරෙන්න දෙන්න පුළුවනෑ දැම්මම?) , මූණ දිහා බලල අහක බලාගත්ත මිසක් වෙන ප්‍රතිචාරයක් තිබුනෙ නෑ. මොකක්දෝ බර කල්පනාවක.

කොලඹ බස් එකකට නැගල අන්තිම පේලියෙ වාඩි උනා (ඔව් අර ලව් කෝනර් එක තමා, කොච්චර උනත් කෙල්ලෙක් නෙව ;) )

බස් එක පිටත් වෙලා,

ජනේලෙන් එලිය බලාගෙන තාමත් බර කල්පනාවක. සෑහෙන දුරක් එහෙම ආව. මාත් බාධාකරන්න ගියේ නෑ, සෙමිලක්ශරියක් උනත් කොන්දා කෙල්ල දිහා බලල දෙන්නටම නෝමල් ටිකට් දුන්න ;) (මාතර කොලඹ බස් වල යන කපල්ස් වලටයි මේ අවවාදය!).

මිරිස්ස හරියට එනකොටත් එලියම බලාගෙන. මටත් ඉතින් බලාගෙන ඉන්න බෑනෙ, ටිකටුත් ගත්ත එකේ කථාකර කරවත් යමංකෝ.

"මේ...."

උත්තර නෑ... යන්තම් නිකටින් අල්ල මූණ හැරෙව්ව.

"මොකෝ බුම්මගෙන...?"

කම්මුල් දෙකම රෝසපාට වෙලා, ලැජ්ජාවෙන් බිම බලල ආයෙ අනිත් පැත්ත බලාගත්ත.

"හපෝ බුම්මගෙන ගමං යන්න බෑනෙ, මම බහිනවා වැලිගමින්. ඔහොම තනියම ගියෑකිනෙ.."

"අනෙ එපා... ඉන්න"

"එහෙනම් මොකද බුම්මගෙන කියනවකො..."

"ම.ට ඔයාගෙන් අහන්න දෙයක් ති..යෙනව" ගොත ගැහි ගැහි හෙමින් ඇහුව.

"ඉතින් අහන්නකො.." එහෙම කියන ගමන් එයාගෙ අත උඩින් මගෙ අත තිබ්බ, මට ඒ වෙනකොට මෙයා ok කියල තේරිලා තිබ්බෙ. හරිම පුංචියි අත. මගෙ අතින් සම්පූර්ණෙන් වහන්න පුළුවන්. සීතල වෙලා හොඳටම, ටිකක් හයියෙන් හුස්ම වැටෙනවත් පේනව. කෙල්ල හොඳටම බය වෙලා.

"ඔයා වැරදියට හිතන්නෙ නෑ නේද....." යන්තම් වචන ටිකක් ගැටගහ ගත්ත

"කියන්නකො ළමයො හරිද වැරදිද කියන්න" ටිකක් කරුණාවෙන් කථාකරල බලමු ;) පුරුදු නම් තමුසෙ, හලෝ එහෙම කියල තමා. ඒත් ෆ්ලෙක්සිබල් වෙන්ට එපෑය.

"ඔයා තාරිකා ගැන තාමත් හිතනවද?"

ඒකිව්වෙ අර සපත්තුව ගැන, මට ඒකට නම් තද උනා, යකෝ අමතක කරන්න හදන ඒවමනෙ හැම එකාටම ඇඟිල්ලෙන් අනින්න ඕනෙ.

"තමුසෙට ඒවගක් වැඩක් නෑනෙ..."

"මම එයත් එක්ක කථාකලා..."

"ඒ මොක !@#!@#@කටද?" (අවුලක් නෑහ් i know what u are thinking, yes)

"ඔයාගැන අහන්න......"

"තමුසෙ මාර පණ්ඩිතකම්නෙ කරන්නෙ, මං ගැන හොයන්නෙ මොකටද, ඇරත් හරි කෙනෙක් ගෙන් අහල තිය්නෙන.." කියාගෙනම තියල තිබ්බ අත ආපහු ගත්ත.

[වැලිගම ස්ටෑන්ඩ් එකේ - කෙල්ල තාම බිම බලාගෙන, මගේ කථාව සැර වැඩිද මන්දා, අප්සට් ගිහින් හොඳටම]

දිග නිශ්ශබ්දතාවක්....... බස් එක වේගෙන් අහංගම හරියට ලං වෙනව.... මූණ හරියට පේන්නෙ නැතත් හොඳටම අප්සට් ගිහින්. මටත් තද වෙච්ච නිසා මාත් අහක බලාගෙන, ශීට් එකේ තව එකෙක් වාඩි වෙච්ච නිසා දැන් එයා ටිකක් තෙරපෙනව, ඒක නම් අවුලක් නෑ මගෙන් බාගෙකටත් අඩුයිනෙ. තාත්තයි දූයි වගේ ;) .

අහංගම ස්ටෑන්ඩ් එක ලඟ.....

"අයියෙ......." හීන් අඩන්න වගේ ලඟ හඩක්.. මම උඩ ගිහින් බිම වැටුන. ලේසියකට බවලතෙක්ගෙ කටින් අහපු වචනයක් නෙමෙයි. ඇරත් නොහිතනම කෙනෙක්ගෙ කටින්..

මම එයාගෙ මූණ දිහා හරියට බැලුවෙ එතකොට (පස්සෙ නම් කිව්ව විදියට මම බය හැරිල මූණ දිහා කන්න වගේ බලං හිටිය(ලු). ඕව්වා ඉතින් පැහැදිලි මඩ). ඇස් දෙකේම හොඳටම කඳුළු පිරිල, එක ඇහැකින් ගලාගෙනත් ඇවිත්. කම්මුල් රතුම වෙලා. පැය ගාණක් අඬල වගේ. එයා එහෙම ඉන්නව දැකපු ප්‍රථම වතාව. වෙනද හිනාවෙලා දුවල පැණල කුරුලුපැටියෙක් වගේ ඉන්න කෙල්ලට මොකද උනේ....

"ඇත්තටම මං ගැන ඔයාගෙ කිසිම අදහසක් නැද්ද?..........."

[හබරාදූව ගාල්ල හික්කඩුව,අම්බලංගොඩ අළුත්ගම කළුතර කොලඹේ කොලඹේ කොලඹේ..........]

Tuesday, February 15, 2011

ඇත්තටම මං ගැන කිසිම අදහසක් නැද්ද? . . . . . . . . . Part 1

ඉස්සෙල්ල පෝස්ට් එකේ කිව්වනෙ අපිට ඔන්ලයින් මිත්‍රයෙක් හම්බුන එක ගැන. එයාම තෝල්ක ධූරය බාරගත්තා ලස්සනට (එහෙම කිව්වට ඇඟේ ගැහුවාද කවුද දන්නෙ?) මම දිගටම ෆිට් එකට විතරක් කථාකරපු නිසා මගෙන් කෙලින්ම අහගන්න බැරි ගොඩක් දේවල් mrතෝල්ක හරහා හොයාගෙන තිබුන (CID), යන එන තැන්, කථාකරපුව විතරක් නෙමේ එයා වගේ කෙල්ලෙක් ගැන සාමාන්‍යෙන් කොල්ලෙක් එක්ක විතරක් කියන දේවල් පවා...

සුපුරුදු පරිදි මෙහෙමම මාස කිහිපයක් ගෙවිල ගියා. දැන් දවසේ කනවා බොනවා නිදාගන්නවා වගේම වෙලා රෑට ඔන්ලයින් බයිලා ගහ ගහ ඉන්න එක. කවුද අප්පේ අකමැති හීණියට මලක් කඩලා නිදාගන්න?

ජනවාරි මාසෙ දවසක්

මොකක්දෝ ගෙවන්න හෝ ගන්න මම එදා මාතර ගිහින් හිටියෙ. නූපේ හන්දියෙන් වැඩේ කරගෙන එළියට බහිනකොට මෙන්න මාතරට යන හෝල්ට් එකේ අඳුනන දෙන්නෙක් ඉන්නව වගේ. එකපාරට අඳුනගන්නත් බෑ, සාමානයෙන් මම නූපෙ ඉඳලා මළත් බස් එකට රුපියල් 6ක් නොදෙන නිසා පාදයාත්‍රාවේ යෙදෙන්න ගත්ත ඒ පැත්තට. දැකල පුරුදු නම් හම්බවේනෙ.

මළකෙලි 21යි.

අර පුංචි කෙල්ල එයාගෙ නැට්ටත් එක්ක (නැට්ට කිව්වෙ අර යන යන තැන ඇදගෙන යන යාළුවාට), මම ලඟට එනකොට අතට තට්ටු කරල මාව පෙන්නුව, එතකොට එයාගෙ කම්මුල් යන්තම් රතු වුනාද මන්දා. ඇත්තටම මට එයා අඳුනගන්නත් අමාරුයි. වෙනදා යන්තම් මොකක්හරි ඇඳුමක් ඇඟට දාගෙන ඔලුවත් යන්තම් පීරගෙන (දැගලිල්ලට ඒක අවුල් වෙනවා පැයෙන්) දුවන කෙල්ල අද මාරම ලස්සනයි, ලා නිල් පාට් බ්ලවුස් එකකුයි ඒකටම ගැලපෙන ස්කර්ට් එකකුයි ඇඳලා,ඔලුවත් ලස්සනට පීරලා. මොකක්හරි උත්සවේකට යන්න වගේ.

දැක්කම කථානොකර හරිනෑනෙ ;)

"මොකෝ ගාල්ල ඉඩ මදිද?"

මට තේරෙනව එයාගෙ කට නලියනව හොඳ කථාවක් කියන්න. ඒත් අමාරුවෙන් කන්ට්‍රෝල් කරගන්න වගේ යටිතොල හපාගෙන බිම බලාගත්ත මූණ තවත් රතු වෙලා. උත්තර දුන්නෙ නැට්ට.

"නෑ මේ සැනසිල්ලෙ ඉන්න තැනකට ආවෙ, කෝ මෙහෙත් ඉන්න නෑනෙ"

"හා එහෙනම් තමුසෙල ඉන්නවකො" මම යන්න හැරුනා, ඕනෙ ඉඳිආප්ප කඩයක් දාගන්නෙ නැතෑ, මට මොකද.

"අනේ ඉන්න" ආ කට ඇරිලා. "අපිත් මේ මාතරට යන්නෙ"

ටිං ටිං ටිටිං ටිං ටිං ටිං (මගෙ ෆෝන් එක රිංග් වෙනව. හෙලෝ....) කෝල් එක අරගෙන ආපහු බලනකොට ලඟ හිටපු දෙන්න නෑ. අර ලස්සන පුංචි කෙල්ල විතරයි.

"කෝ යාලුව" ෆෝන් එක සාක්කුවට දාන ගමන් ඇහැව්ව.

"එයා බස් එකේ නැග්ග." දැන් ඈත බලාගෙන. ලේන්සුව මිරිකගෙන, හරි ආවේගෙකින් වගේ.

"හරි එහෙනම් අපිත් ගියා"

"මේ....."

"ඇයි?"

"මාව මෙතන තනියම දාල යන්නද හදන්නෙ?..... "

Sunday, February 13, 2011

මට ඔයත් එක්ක ටිකක් කථා කරන්න ඕනෙ....

කථාව මෙතැන් සිට ටිකක් ඉක්මන් කරනවා, නැත්තම් හම්බුන තැන් ටික කියලාම එපාවෙයි, ඒත් ඒ හැම තැනක්ම පසුවට සම්බන්ධ වෙනව, එතකොට ආයෙ කියන්නම්

දැන් ඉතින් AL ක්ලාසුත් පටං ගත්ත, මම මැත්ස් කරන්න ගත්ත, ඒ දවස්වල ඉතින් පන්තියෙන් පන්තියට පාවෙන කාලෙනෙ (දැනුත් එහෙම තමා, තාම බැස්සෙ නෑ) ඉතින් ප්‍රසිද්ධ ක්ලාස් කිහිපෙකට ගිහින් ෆිට් නැති තැන එච්චරම ප්‍රසිද්ධ නැති සර් කෙනෙක්ගෙ යන්න ගත්තා ෆිසික්ස්, පන්තියට ගිහින් ටික වෙලාවක් ඉන්නකොට තමයි කෙල්ලො සෙට් එක බැස්සෙ, ඒ අස්සෙන් පුරුදු කිචිබියක්. කියන්න ඕනෙ නෑ නේද කවුද කියලා. වෙනදා වගේම තමයි දැගලිල්ලෙ ඉවරයක් නෑ. ඔහොම බලාගෙන ඉන්නකොට එයත් එකපාරටම මගෙ දිහා බැලුව, ටිකක් ශොක් උනා වගේ බලාගෙන ඉඳල යන්තමට හිනාවෙලා බිම බලාගත්ත හෙණ ලොකු වැරැද්දක් කලා වගේ.

ඒත් ඉතින් මට මොකද. මම නොදැක්කා වගේ අහක බලාගෙන හිටිය, දැන් හැබැයි දැගලිල්ල නැවතිලා, අනිත් කෙල්ලො වගේම හරියට ඩෙස් එකේ වාඩිවෙලා ඉස්සරහ බලාගෙන ඉන්නව. එදා නම් ඩෙස් පෙරලගත්තෙ නෑ, ඒ එයාද කියල හිතෙන තරම් ඩීසන්ට් විදියට හිටිය.

ක්ලාස් එකේ ඉන්ටවල් එක. කොල්ලො සෙට් එක එක පැත්තක, කෙල්ලො තවත් පැත්තක. පොඩි ඉන්ටවල් එකක් නිසා ජලය පානයටයි බැහැර කරන්නයි ඇරෙන්න මොකෙක්වත් ගියේ නෑ, අවශ්‍යතා දෙකම ඉස්ට කරල මම ආයෙ ක්ලාස් එකට ආව කයියක් දාං ඉන්න. සෙට් එකම දැන් ඩෙස් දෙකක ඉඳං බර සාඛච්චාවක්.මම අයිනක් ගහල ඉන්නව කණ දාගෙන, නයි පොලොංගු විමානෙ නෙව,

'ස් ස් මේ..."

කෙල්ලන්ගෙ පැත්තෙන් සද්දයක්. හැරිල බලපුවාම අර ලස්සන පුංචි කෙල්ල එයාගෙ ඩෙස් එකේ අයිනටම ඇවිත් කිසි ලැජ්ජබයක් නැතුව, තව යාළුවො වගේකුත් එහා පැත්තෙ ඉන්නව

'කොහොමද නිවාඩුව'

'වරදක් නෑහ්, කෝ තමුසෙල කෝල් කලාට පස්සෙ දකින්නවත් නෑනෙ'

'එහෙම තමා ඉතින්' (වටපිට බලන්න මතක් වෙලා තියෙන්නෙ දැන්)

'මොනවද මේ ක්ලාස් එකේ කරන්නෙ' (බයෝ කියල හිතාගන්න පුළුවන් උනත් කටින්ම අහගන්න එක වටිනවනෙ)

'ඇයි අපිට තහනංද?'

'නැතුව..'

'ඒව වැඩක් නෑ' (හීන් හඬින්) 'මේ .... මට ඔයත් එක්ක ටිකක් කථාකරන්න ඕනෙ'

(මළළ සේකරයි, දැන් නම් මේකි එන්නෙ හොඳකට නෙමේ)

'ඒ මොන කෙහෙල් පඳුරකටද?'

'පොඩි ප්‍රශ්ණ ටිකක් තියෙනව විසඳගන්න, පුළුවන්ද?'

'අයියගෙන් අහගන්නවකො දන්නෙ නැති දෙයක් නම්..'

'හපෝ..... බැරිද එහෙනම්.... හා කමක් නෑ' (මූඩ් එක අප්සට් ගියා, මොනවා උනත් කෙල්ලෙක්නෙ, තරහා කරගෙන බෑනෙ)


'හරි ඕකට ඩෝං යන්න ඕනැය. අයියගෙන් මගෙ මේල් එක ඉල්ලගන්න මම ඔන්ලයින් ඉන්නව අද'

'හා එහෙනම්'

[ඉන්ටවල් එක අවසානයි. සෙට් එකේ කට කැඩිච්ච කථා මැද එදා ක්ලාස් එකත් ඉවර උනා. දෙවෙනි ඉන්ටවල් එකේ නම් මම කලින් පැන්න නිසා වෙන අවසානක් නෑ.]

මෙතැන ඉඳන් වෙච්ච කථා ඔක්කොම කියන්න ගියොත් කියවන අයට (එහෙම අය ඉන්නවනම්) එපා වෙනව. ඒත් එයා එදා මගෙ මේල් එක හොයාගෙන ඔන්ලයින් ඇවිත් තිබුනා. එදා ඉඳල මාස කිහිපයක් යනකම් හැමදාම හවසට කථා වෙනව එක එක දේවල් අපි. (ආයෙ අර ක්ලාස් එකට මම ගියේ නැත) කථාකරපු දේවල් නම් ඉතින් වල් පල් තමා, මල් කැඩුවම කියන්නත් අමාරුයි. වටේ හිටපු අය ගැන, දෙන්නම දන්න යාළුවො ගැන, කපල් ගැන, සහ තාක්‍ෂණික අනං මනං තමයි. බ්ලොග් ගැන ෆෝරම් ගැන චැට් රූම් ගැන විතරක් නෙමේ ගෲප්ස් පොඩ්කාස්ට් ෆේස්බුක් වගේ දේවල් ගැනත් කතා බහ උනා.

ඒ කථාකරද්දි තේරුනා මෙයා වෙන අයට වඩා සෑහෙන්න වෙනස් විත්තිය. කථාකරපු හැම කාරණයකදිම සාමාන්‍යෙ කෙල්ලෙක්ට වඩා ගොඩක් ඕපන් විදියට හිතුවෙ, (මං එතකොටත් පොඩි කාලයක් එකක් කරලනෙ තිබ්බෙ ඉතින් අත්දැකීමෙන් කියන්නෙ) වෙන කෙල්ලෙක් නම් තොල හපාගෙන ලැජ්ජාවෙන් බිම බලාගන්න ජාතියෙ කථා වලටත් ඒවගේම කථාවකින් උත්තර හම්බුනා විතරක් නෙමේ සමහර වෙලාවට මටත් කට උත්තර නැති වෙන කථා කිව්ව. සමහර විට අර දාංගලෙයි කථාකරන්න ලැජ්ජබය නැති කමයි ඒකෙම රෝග ලක්ශන වෙන්නත් ඇති.

මට තේරුන තව දෙයක් තමයි මේ මාස කීපෙට මං ගැන සෑහෙන්න දේවල් හොයලා කියල. ඒත් එච්චරම ගණන් ගත්තෙ නෑ මම, ඕපදූප වලට නම් ඉතින් තටු තියෙනවනෙ.

ඒ අතරෙ තමයි චැට් රූම් එකකදි අපේ ලොකුම සහායකයා හම්බ වෙන්නෙ. දැනටත් බ්ලොග් අවකාශයේ, මූණුපොතේ ක්‍රියාකාරී සාමාජිකයෙක්. (තෝ අහුවෙයංකෝ, තෝ තමා මාව වලේ දැම්මෙ) කොහොම උනාද මන්දා එයා මටත් නොදැනි ඌත් එක්ක ෆිට් වෙලා තිබුනා. ඒ කථාකරපු දේවල් ඔක්කොම මම දන්නෙ නැති උනත් ගොඩක් මං ගැන හොයල වගේම, වෙන කුමන්ත්‍රණේකුත් කලා කියලයි ආරංචිය..

දැන් මොකද වෙන්නෙ?

Friday, February 11, 2011

මට කෝල් කරන්න වෙන කොල්ලො නෑ ......

ඔන්න ඔහොම කාලෙ ගත වෙලා ගියා නොදැනිම..

විභාගෙ අන්තිම පේපර් එකට පස්සෙ සති කිහිපයක් හිටපු පළාතෙන් බැහැරව හිටිය නිසාත්, අළුත්ම අත්දැකීම් ගොඩක් එකතු වෙච්ච නිසත් මට අර සිද්ධි අමතකම වෙලා ගියා.

ආයෙත් ගම්පලාතට ගොඩ බැස්සෙත් OL පෙන්ඩිං රිසාල්ට්ස් කාලෙ ආයෙ මොනවද ඉතින් එක එක ඒවට හොට දාන්නයි, අහක යන කරදර දාගන්නවටයි වඩා වැඩක් තිබුනා කියලය. ඒ වෙනකොට ගොඩක් උන් ක්ලාස් යන්නත් පටං ගෙන. හපෝ ක්ලාස්, ගෙදරිනුත් අවුලක් දැම්මෙ නැති නිසා මම පොතට තිත තියලා තිබ්බා ලස්සනට.

රිසාල්ට් දවසත් ආවා (ප්‍රථිපල ජාලෙට දාපු දවස)

අවුලක් නෑ ගොඩ, අලියි බස්සොයි ටිකක් ඉන්නව. යාන්තම් ජාමෙ බේරගෙන. ලොකු රිසාලට් එකක් නම් නෑ. ඒත් ඉතින් හැමෝටම ඕනෙ නෙව දැනගන්න. දැන් ඉතින් පටං ගත්තනෙව දුරකථන සංග්‍රාමෙ,

එහා පැත්තෙන් "පුතා ගෙ කෝමද"

අම්ම "අලි අච්චරයි, බස්සො මෙච්චරයි අනේ... අහවලාගෙ කෝමද?"

ඕක ඉතින් OL රිසාල්ට් බලපු ගෙදර ෆෝන් එකක් තියෙන, ඒ ෆෝන් එකේ නම්බර් අනිත් අය ලඟ තියෙන හැමෝටම අත් විඳින්න වෙන දෙයක්නෙ. හවස් වෙන්න වෙන්න කෝල් ටිකක් අඩු උනා. රිසාල්ට් අමුතුවෙන් සන්තෝස වෙන්න තරම් තඩි නැති නිසත් දුක් වෙන්න තරම්ම චාටර් නැති නිසත් ෆුල් ආතල් එකේ ගෙදර තිබ්බ කෑම ජාති වලට වග කියලා අහවර වෙලා ඇලට් එකක් දාගෙන හිටියා හීනි මනෝපාරක් ගහගෙන.

"ටිං ටිං ටිං ටිං.... ටිං ටිං ටි ටී.....ං "

ගෙදර ෆෝන් එක, අනිවාර්යයෙන් කවුරුහරි ඕපදූපයක් හොයන්න තමා. ලඟපාත කවුරුත් නෑ, ෆෝන් එක උස්සන්න වෙන්න මටම තමා.. ශැහ්..

"හෙලෝ"

එහා පැත්ත නිෂ්ශබ්දයි.....

"හෙලෝ.....ව්."

ගොලුවෙක්ද මන්දා, ඒත් සන්ටෙල් ෆෝන් වල කොයිද වීඩියෝ කෝල්? :D

නම්බරෙත් නොදන්න නිසා එහේ ප්‍රශ්ණයක් වෙන්නැති කියල මම ෆෝන් එක තිබ්බ.

"ටිං ටිං ටිං ටිං.... ටිං ටිං ටි ටී.....ං "

පරණ නම්බර් එකමයි

"හෙලෝව්...."

"හෙලෝව් G**** ඉන්නවද?" හීන් හඬක් කොහේදි හරි අහල තියෙනවා මතකයි, ඒත් ඉතින් කී දෙනෙක් කියලද, අර සීසර් හමුදාවෙ නම් මතක තියාගත්තට අපිට බැහැනෙව ඒව කරන්න.

"ඔව් එයා තමයි, ඔයා කවුද?"

පොඩි විරාමයකට පස්සෙ.

"මම S***** . . "

"ම්ම්ම් මතකයක් නෑනෙ, අපි අඳුනනවද?" (කියන්න බෑනෙ, පරණ ලෙඩ වාට්ටුවක්ද කියල)

"රනිල් කියන්නෙ මගෙ අයිය"

මළලසේකරයි....... අර ලස්සන පුංචි ගෑස් බෝම්බෙ මට කෝල් කරනව, නම්බර් එක ලැබුනෙ කොහොමද, කථාකරන්න හිතුනෙ ඇයි අනං මනං ප්‍රශ්ණ කෝටියක් හිතට ආවත්.

"ඉතින්"

"ඉතින් නෙමෙයි, Congratulations !.."

හුටා.. ඒ කියන්නෙ මේකි කථා කරන්නෙ අභාග ප්‍රථිපලේ ගැන. යන්තම් ටිකිරි මොලේට තේරුනා මෙයා ගෑස් දැම්මට ඇලට් එකේ ඉඳල තියෙන්නෙ කියල.

"හ්ම්. කොහොමද දැනගත්තෙ?"

"ඒවා වැඩක් නෑනෙ, පාටියක් ඕනෙ..." දැන් නම් හීනි ලැජ්ජා හඬ වෙනුවට අර පුරුදු කිචිබිචි සද්දෙ.

කොහොම උනත් කෙල්ලෙක්නෙ කථාකරන්නෙ, මොලේ අපහාස/මල් කොටස ස්ටාට් උනා රැල් බුරුල් ඇරගෙනම.

"පාංවාටි තමා දෙන්න වෙන්නෙ. ඒක නෙමේ ප්‍රශ්ණයක් අහන්නද?"

"මොකක්ද?"

"ඔයාලට මාර ටෙලිෆෝන් බිලක් එනව ඇතිනෙ?"

"ඒ කිව්වෙ?"

"ඇයි දැන් ඔයා දකින හැම කොල්ලෙක්ටම කෝල් කරලා විශ් කරනවනෙ"

"අනේ යන්න... මට කෝල් කරන්න වෙන කොල්ලො නෑ.." එක්ස්ප්‍රස් එකේ කියාගෙන ගියා එදා ඩෙස් පෙරලපු දවසෙ වගේම.

අබ සරණයි.... එහා පැත්තෙන් සද්දයක් නෑ, කටින් පිටවෙච්ච වචනෙ ආපහු අදින්නයැ? මට මැරෙන හිනා ඒක කටින් පිටවෙච්චි විදියට

විනාඩියක් විතර ඉන්න ඇති.

"ඉන්නවද?"

"හ්ම්?"

ස්වරය අවුල්. ෆෝන් එක තියන්නද මන්දා.. දැන්නෙ මතක් උනේ මෙයත් අපේ වයසෙ කියල. අපිත් දැනගන්න එපාය කෝල් කරන මිනිස්සුංගෙ රිසාල්ට්ස්.

"කොහොමද ඔයාගෙ"

"වරදක් නැහැ"

වරදක් නෑ කිව්වෙ පෙරේත පාදෙන් යන්තමට පාස් ඇත්තෙ, ඒ දැකපු දාංගලේ හැටියට විභාගයක් ලියන එක නෙමේ වාඩි වෙලා ඉන්න එකත් ලොකු දෙයක්. පව් ඉතින්. කොච්චර උනත් ලස්සන කෙල්ල. පොඩි දුකක් වගේ නාවමත් නෙමේ.

"වරදක් නෑ කිව්වෙ කියන්න බැරිම වගේද?"

"එහෙමම නෑ අනේ"

"කියනවාකො අයිසෙ, මොකද ඔච්චර ගණන්" (දැන් නම් මටත් මළ, ඇයි යකෝ ඇලට් එකත් වැය කරලා ෆෝන් එකේ එල්ලිලා ඉන්නෙ, ෆෝන් එකේ සද්දෙත් එලියට ඇහෙනව, අම්මට එහෙම ඇහුනොත් හින්ට් ලෝකයයි.

"A8යි B1යි"

හුටා.......

බීප් ... බීප් .... බීප් .... බීප් .... බීප් (එහාපැත්තෙන් කට් කරලා)

Saturday, February 5, 2011

අනේ ප්ලීස් ඔයා බොන්න එපා......

මම කලින් පෝස්ට් එකේ කිව්වනෙ අපෙ මිත්‍රයෙක්ගෙ ගෙදර සෙට් වෙච්ච හැටිත්, අර ලස්සන පුංචි කෙල්ල උගෙ නංගි කියල හොයාගත්ත හැටිත්?, දැන් එතැන් සිට.....

සෙට් එකම ආයෙත් සාජ්ජෙට ආපු නිසා ඔක්කොටම සිද්ධිය අමතක උනා, ලුණු දැම්මෙ නෑ කිව්වට ඔම්ලට් එක මාරම රසයි, ගෙදර තිබිච්ච හැමදේම දාලාද කොහෙද.

දැන් කට්ටිය බලනව ඇති බොන සෙට් එකක් එක්ක තනි කෙල්ලෙක් කොහොම හිටියද කියල. අපි සෙට් එක එකතු උනෙත් ඔන්න ඔය හින්දයි, සමහරු බොන්න/ෆන් ගන්න ගියාම ඕනෙවට වැඩිය ගිහින් තියෙන ෆන් එක නැති කරගන්නව, එක්කො ඔක්කොම අමතක කරල මොනව හරි අලුගුත්තේරු වැඩ කරනව, ඔහොම උන් දිරවන්නෙ නැති අය තමයි එතන ඔක්කොම වගේ හිටියෙ. සෙට්‍ එකේ එකෙක්ගෙ සහෝදරියක්, කෑල්ලක් (කෑල්ල කීවෙ other half එක ;) ) හරි බිරිඳක් හරි තමන්ගෙම සහෝදරියක් විදියට සලකන්න බැරි කෙනෙක් හිටියෙ නෑ. (බෝතලේට සිහිකල්පනාව නැතිව යනව කියන එක නම් මම පිළිගන්නෙ නෑ, කොච්චර වෙරි උනත් හොඳ නරක තේරුම් ගන්න ඕනෙ නම් තේරෙනව. ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ ඒක ඕනෙකමින් අමතක කරන එක) ඒ තරමට අපි අතරෙ මාර විස්වාසයක් තිබ්බ, ඒකයි රනියා අපෙන් අපිව එක්ක ආපු එකට බැනුං ඇහුවෙ.

"මචං ඔම්ලට් එක ඉවරයි ඉතුරු බාගෙට තව මුකුත් නැද්ද බං..."

"හිටපං." "චූටී..... අනේ පැටියො තව මොකක්හරි හදන්නකො.... "

කුස්සිය ඇතුලෙන් "හදල දෙන්නම තමයි වටින්නෙ.... මගෙන් අහගන්න එපා හරිද.."

රනියා "බලපං බං, අම්මට කියල හදාගන්න තිබ්බ මේකිට කියනවට වඩා ලේසියට... වඳින්න ඕනෙ මොකක්හරි කරගන්න... "

"ඔය ප්ලේට් එක ගෙනත් අරගෙන යනවලා... හදලා ඉවරයි..." කුස්සිය පැත්තෙන් සද්දෙ ආයෙමත්.

ඒ වෙලාවෙ ග්ලාස් එකක් අතේ නොතිබුනෙ මම හින්දා හරි වෙන මොකක් හින්දා හරි මම ප්ලේට් එක අරගෙන නැගිට්ටා (නැගිටුනා =) ).

කුස්සියට යනකොට අර පුංචි කෙල්ල මොනවාද එළවළුවක් කපනවා, හයියෙන් හයියෙන් කැපුවෙ හරියට කාත් එක්ක හරි තරහෙන් වගේ. පැන්ට්‍රි එකටත් යාන්තමටයි උස ;)

"ඔන්න තියෙනව අරං යන්න.... "

මාත් ඉතින් හදල තිබ්බ දේ ප්ලේට් එකට දාගෙන හැරුන. දොර ලඟට යද්දි

"මේ......" හීන් හඬක්, කලින් කෑගහපු කෙනාද කියල හිතන්නත් බෑ..

"ඇයි?" මම ආපහු හැරිල ඇහුවෙ හොඳ බැනුමක් බලාපොරොත්තුවෙන්.

"අනේ ප්ලීස් ඔයා බොන්න එපා.... " එළවලු කපන එක නවත්තන්නෙ නැතුවම ඔලුව පහත් කරගෙන කිව්ව.

මට කන්දෙක විශ්වාස නැති නිසා. "මොකා?"

"ප්ලීස් මං කියන නිසා වත්...."

"ඔයා මගෙ කවුද එහෙම කියන්න." යන්තම් මගෙ කටටත් පණ ආව (ඩිබෙට් ටීම් එකේ අවුරුදු 3ක් කට්ට කෑවෙ නිකංයෑ, හැබැයි ඒ සායමත් දිය උනා, පස්සෙ)

එයා හෙමින් හැරිල යාන්තම ඔලුව උස්සල මගෙ මූණ බැලුව, ඇස් දෙකේම කඳුලු පිරිල. මහ අමුතු විදියට තත්පර කීපයක් මං දිහා බලාගෙන ඉඳල මොකක්ද කියන්න වගේ ඇවිත් එකපාරටම මගෙත් ඇඟේ හැපීගෙන දුවල පඩිපෙලත් නැගල උඩ තට්ටුවෙ කාමරේකට ගිහින් දොර ලොක් කරගන්නව ඇහුන. සමහර චිත්‍රපටි නාට්‍ය එහෙමවලත් ඔහොම කෑලි තිබ්බට ඒක ඇත්තටම වෙන්න ඕනෙ ඒ ශොක් එක දැනෙන්න.

තෝන්තුවාවෙන් වගේ ප්ලේට් එක ගෙනත් තියලා, මමත් අයිනක් ගහන් හිටියා, ග්ලාස් එක ආයෙ අතට ගන්නවත් හිතුනෙ නෑ ඇත්තටම. වෙච්ච දේ තාම හීනයක් වගේ.. ඇයි යකෝ මේකි එන්නෙම හරහටනෙ, හම්බවෙන හැමදාම මොකක්හරි මගුලකට නෝන්ඩි වෙනවා මම. :(

පැය බාගෙකට විතර පස්සෙ ගෙදර ෆෝන් එක රිං උනා.. රනිය ගිහින් රිසීවර් එක ගත්ත. සවුන්ඩ් වැඩි නිසා එලියට ඇහෙනව කියන දේ..

"කෑම හදල ඇති කුස්සියෙ, ඔය ඌරු රැල එක්ක ගිහින් ගිල්ලවන්න..." අරූගෙ මූණ දෙක උනා. ඇයි සෙට් එකටම ඇහුනනෙ කියපු එක.

"හරි අපිනෙ ඌරො, යමං ගිලලා එන්න.." එකෙක් කෑගහුව ඇහෙන්නම.

කුස්සියට ගියාම තමයි අපිට තරු පෙනුනෙ. එක එක කෑම ජාති 10ක් විතර හදලා, මාළුද , පලාද, වම්බටුද ගෙදර තිබිච්ච හැම ජාතියම වගේ, වැඩියෙනුත් එක්ක. අර අඩි හතරක් උස නැති කටු අත්ත මේ ඔක්කොම ඒ පොඩි වෙලාවෙ කලාද කියල හිතාගන්න බෑ කොහෙත්ම.

"ඒ රනියා උඹලැයි ගෙදර භූතයෙක් හරි අතුල්ලන ලාංපුවක් හරි ඉන්නවද බං."

"ඒ මොකෝ?"

"නෑ බං අර බටු ඇට දෙකක් උස නැති උඹලැයි නංගි කෝමද බං මෙච්චර දෙයක් මවන්නෙ? දන්සැලක් දාතෑකිනෙ"

කෑම ටික නම් මාරම රසයි (කන්න බෑ කිව්වොත් ආයෙ කිරිහොද්දක්වත් හදාගෙන ඉවරයි ;) ) කොහොම හරි කෑම නම් ඉතුරු උනේ නෑ, කන්න බැරි පුතයලා සෙට් එකක්නෙ කෝමත් ගියේ.

කට්ටියම 4ට කලින් වාහන බාර දෙන්න ඕනෙ හින්ද යන්න පිටත් උනා, නංගි තනියම නිසා රනිය නැවතුනා ගෙදර.

"ඒ අපි යනවා.... කෝ නඟාට ටිකක් එලියට එන්න කියපංකො ස්තූතිපාරක්වත් දාන්න"

"ස්තූති නැතුවට කමක් නෑ, කෑවනං බීවනං යන්න කියන්න අයියෙ... " (උඩ තට්ටුවෙන් සුපුරුදු කටහඬක්)

"හපෝ මේකිගෙ ගෑස්" "නංගී..... ඉක්මනට උස යන්න නම් තරහ අඩු කරගන්නවෙයි හොදේ...."

අපි යනවා......


පලි : එදා එහෙම කියපු හේතුව අදටත් මම දන්නේ නැත. කොහොම හරි අයියාකාරයාගෙන් විස්තර අහල තියෙනවා නොදැනෙන්නෙ, අපේ එකා ඉතින් හොඳක් කියන්නෙ නෑනෙ. කියන්න දේකුත් නෑ. කාඩ් කුඩු..

උයන ස්පීඩ් එකේ රහස නම් පස්සෙ කාලෙක දෑසින් දුටුවෙමි.

සෙට් වීම .......

OL විභාගෙත් ඉවරයි. (දෙවෙනි පාර ගණන් පේපර් එක එන්න කලින්)

දැන් පිස්සු නටන කාලෙ.අතේ පයේ පොඩි ඇම්මක් නිසා ඒ දවස්වල ආරක්ශාවට සම්බන්ධ අංශයක පොඩි කෙරුවාවක් කලා, නිකම් කාලෙ නාස්ති කරන්නත් බෑනෙ. ඔතන පුහුණුවෙදි අපි 20ක් විතර එක බඩවැල කඩාගෙන ආපු සහෝදරයො ගානට ෆිට් උනා, එයින් එක්කෙනෙක් තමයි රනිල් කියන්නෙ (ඇත්ත නමම දැම්ම, ඌ කවද හරි බලයි නෙ) පිස්සුම හාදයෙක්, බඩු කාපර් , බොන්න නම් බෑ බෝතලේකට මෙහා.

ඇත්තටම කරන්න තරම් රාජකාරියක් තිබුනෙ නැති නිසා ගොඩක් වෙලාවට කලේ ආයතනේ වාහනයක් මොකක්හරි ජිල්මාට් එකක් දාලා උස්සලා කොහෙ හරි ගිහින් සෙට් වෙන එක තමයි. ඔක්කොම එකා වගේ එක වචනෙට හිටිය නිසා එතනින් අයින් වෙනකනුත් ආයෙ බැඳෙනකනුත් කිසිම ගැටළුවක් උනේ නැහැ.

එදා සෙට් වෙන්න කියලා වාහන දෙකක් පන්නගෙන ආවට මොකද හෙණම වැස්ස, අපේ කවුරුවත් ඔය රෙස්ටුරන්ට් එකකට ගිහිල්ලා වාඩි වෙලා ෆෝක් එකෙන් බයිට් කන ජාතියෙ උන් නෙමේ. මැක්සම ෆන් එකක් වැස්සන නිසා අවුල් උන නිසා හැමෝම හිටියෙ අවුලෙන්, මොකෝ වාහනේ ඉඳං බොන්නයැ?.

වාහනේ එලෙව්වෙ රනිල්, කොහොමත් මිනිහ ට්‍රාන්ස්පෝට් එකෙන් එලවලා තිබ්බෙ, හප්පන වාහන ගාණ වැඩි නිසා ;). මිනිහ කියපි.

"මචංලා අද අපෙ ගෙදර කවුරුත් ඉන්න විදියක් නෑ, එහෙ සෙට් වෙමු."

"එතකොට බයිට් එක"

"එහෙන්ම හදාගමු බං"

ආයෙ අපි මොනව කියන්නද, ඌට හොඳනං මොකද කියල අපිත් ගියා.

ගාල්ලෙ අධ්‍යාපන කලාපෙ ටිකක් ඇතුලට වෙන්න ටිකක් "පොශ්" උං ජීවත් වෙන පැත්තකට ඇවිත් තට්ටු තුනක ගෙදරක මිදුලෙ නැවැත්තුව අපි. උංගෙ ගෙදර කීවට තාම අපිට විශ්වාස නෑ.

"අම්මටහුඩු.... මේකද බං උඹලැයි බවන...... ෆට්ට ඈහ්... කලින් ආත්මෙ බැංකුවකටවත් ගේමක් දුන්නද බං?"

"කෑ ගහන්නැතුව වරෙං හු%@%@$%. වටේ උන්ට මීටර් උනොත් වසලා හමාරයි..."

වටේම සද්දන්ත ගෙවල් දෙකක්, අපි කරකවලා අතෑරියා වගේ.... කොහොම හරි ගෙනාපු දේවල් සාලෙන් තියලා, ටීවී එකත් දාලා. කට්ටියම පටං ගන්න හැදුවෙ.

"කෝ යකෝ බයිට්... තොගෙ ඇ*දෙක තම්බල හරි ගෙනෙන්...දෙනවා කිව්වානෙ"

"හා හා ඉඳපං...."

අරූ ඇතුලට ගිහින් කාත් එක්කදෝ කථා කරනවා, ඇහෙන්න උගේ කටහඬ විතරයි. කොහොම හරි වඳින්න වගේ කථා කරලා කථා කරලා කැමති කරගත්ත වගේ දැක්කෙ. (වැන්දෙ නැතුව විතරද කොහෙදෝ). අපි හිතුවෙ අම්ම හරි අක්ක හරි කෙනෙක් කියලා...

අපිටත් මොකද ඉතින්, එදා තිබ්බෙ එච්චරම බොන්න අපහසු එකක් නෙමෙයි නිසා හැමෝම බයිට් නැතුවම පටං ගෙන තිබුනෙ.

"හරි මචං වැඩේ ගොඩ, ටිකකින් ලැබෙයි..."

අපිත් ඉතින් හම්බ කුණුහරුප විද විද ෆුල් ආතල් එකක් ගත්තා, කාටවත් වැදිල නැති උනත් පොඩියට සාජ්ජයක් පටං ගත්ත...

සෝභාවතේ මෙපුර සිරි විසිතුරු බලනු මිතුරු මගපියකරු වු..... ආ ආ ...ආ ආ. ටැං ටැං පැං පැං.....

එකපාරට

"සලාං.........."

පිඟානක් පොලොවෙ ගහන සද්දයක් ආවා, මෙන්න ටීපෝ එක උඩ ලොකු තැටියක පුරවලා දුං දාන තඩි ඔම්ලට් එකක්.

"ඔන්න..... ලුණු දැම්මෙ නෑ, තමුසෙලම දාගන්නවා....." කියල කවුදෝ ආපු වේගෙන්ම ගස්සගෙන ගියා

දෙයියනේ, අර පුංචි කෙල්ල....

මගේ යන්තම් වැදිලා තිබ්බ ටිකත් එකපාරට බැස්සා, හීනෙන්වත් නොහිතන වෙලාවක ලෝකෙ එතන ඉඳී කියල හිතන අන්තිම කෙනා දැක්කාම. ඒක පැත්තකින් තියමු, දැන් ඉතින් කාඩ් කුඩේකුඩු නෙ.

නිකං ලෝකෙම ෆ්‍රීස් වෙලා වගේ.......

අතේ තිබ්බ ග්ලාස් එකත් ආපහු තිබ්බා, තියල එයා ගිය දිහා කට ඇර ගෙන බලාගෙන හිටිය වගේ මතකයි..

"ඒ රන්නා ..... කවුද බං අර කටු අත්ත?...." අපේ එකෙක් ඇහුවා (සොරි බං මොකාද කියල මතක නෑ)

"ඒ මගෙ නංගිපොඩ්ඩ බං.... " රනියා ශොට් එකක් දාගන්න ගමං කිව්ව.

"අඩෝ චාටර්නෙ බං, අපිනං අවුලක් නෑ, උඹ ඔහොම බොන්න සෙට්‍ එක්කං එනවද යකෝ සහෝදරියො ඉන්න තැං වලට? උඹ මහ ක@%##@යෙක්නෙ.."

"හපෝ ඕකිද, ඕකිගෙන් පරිස්සං වෙන්න ඕනෙ අපි බං. පුළුවන්නම් විනාඩියක් කථාකරල බලපං"

"දන්නව දන්නව" මට කියැවුන

අරූ එකපාරට හැරිල " අඩෝ @$@$@#$ ඒ කෝමද...."

"නෑ මචං මේ......................"

Friday, February 4, 2011

දෙවෙනි හමුව......... සම්මන්ත්‍රණය දා...

ඒ සිද්ධිය හෙමිහිට අමතක වෙලා ගියා තිබුන වැඩ රාජකාරිත් එක්කම. ඒ වෙනකොට OL විභාගෙත් ලංවේගෙන ආව. සෑහෙන්න කාලයක් පිස්සු නට නට හිටපු කට්ටියටම පොඩ්ඩක් බරක් පතලක් තේරෙන්න ගත්තෙ විභාගෙට හොඳටම ලං උනාම.

හැමෝම දන්නවනෙ ඒකාලෙට තියෙන අර සම්මන්ත්‍රණ තොගය, අර සර් කියයි මේ සර් කියයි. ගොඩක් ඒවා නොමිලේම තිබ්බ නිසා ඒ අයගෙ පන්ති යන අයත් මොනම පන්තියකටවත් නොයන අපි වගේ අයත් ඒවාට ඉස්කෝලෙත් කට් කරගෙනම යැවුනා. ඇයි ඉතින් හොඳ කෑලි බහිනවා නෙව. සිංහල ඉංග්‍රීසි කෙසේවෙතත් බයෝ (විද්‍යාව 6 හෝ 11 වෙනි පාඩම) වත් ගොඩදාගන්න බැරිය කියල ;)

කෝමින් කෝමින් හරි ඒකාලෙ විඳ්‍යාවට (ද සිංහලද මන්දා, මතක නෑ) ප්‍රසිද්ධ 'සර්' කෙනෙක්ගෙ සම්මන්ත්‍රණයකට අපි කඩා පාත් උනා... ගිය වෙලාවෙ ඉදල ආයෙ වෙන මොනවද, ගොඩ ගිහින් හිටපු උන් ඒවාට ඇහැ දාගෙන, නිදහස් උං (අපි) අන්තිම පේලියට වෙලා ෆුල් විකාර කර කර හිටියා.කීප දෙනෙක් ඉතින් මඳ පමනින් මොනවාදෝ කරගෙනත් තිබුන නිසා ෆන් එක ඩබල්... මොකෝ සර් ලෙඩේ දානව කියලයැ.

"දඩාස්......."

කෙල්ලංගෙ පැත්තෙන් ආපු සද්දෙට පන්තියම මීක් නැ.... ඒත් තත්පරේකට විතරයි.. ඊට පස්සෙ පන්තියම හිනා සාගරේ.. කෙල්ලන්ගෙ පැත්තෙ මුල්ම පේලියෙ ඩෙස් එක බිම, පොත්පත් සීසී කඩ, අපිටත් ඉතින් තව වෙන මුකුත් ඕනෙ නෑනෙ, ආයෙ පන්තිය යථාත්වෙට ගන්න බැරි වෙන්නම කස්ටිය හිනා වෙනවා.... හූ කිය කිය හිනා වෙනවා, බිම පෙරලි පෙරලි හිනා වෙනවා..

අපි හිටියෙ අන්තිම පේලියෙ උනාට පිහීටීමෙ හැටියට කෙලින්ම කෙල්ලංගෙ ඉස්සරහ පේලිය පේනවා, සර්රුත් ඉතින් දමාගෙන බයිට් කරනව පේලියම. කියන කට කැඩිච්ච කථා ඉතින් අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නෑ නේද?. කෙල්ලො දෙන්නෙක් යන්තම් දනි පනි ගාලා ඩෙස් එක කෙලින් කලා, දැන් සර්ගෙ බයිට් එක යොමුවෙන්නෙ ඒ පේලියෙ එක කෙල්ලෙක් දිහාට බව තේරෙනව, ඒත් පේන්නෙ නෑ හරියට කවුද කියල. ආපහු ඒක සංසුං උනා කියමු.... සැරින් සැරේ පොඩි බයිට් පාරවල් මිසක් ඊට පස්සෙ සීන් එක ඇදුනෙ නෑ, කරන්න (සර්ට කරවන්න) වැඩ තිබ්බ හින්ද.

ඉන්ටවල් එකත් ඉවර උනා.. එතකොට කාටත් වැඩේ අමතක වෙලා තිබ්බෙ, අපිත් එලියට ගිහින් ඒකාලෙ 15ද 18ද කොහෙද වෙච්ච රත්තරං දෙයක් අරගෙන බඩ පුරවගෙන ආව. දැන් කට්ටියම වාඩි වෙලා, ටිකක් සෙනග මිසිං. සර්රුත් මයික් එක හද හදා ස්ටේජ් එකට නගිනව...

"දඩාස්.......!"

තත්වය සෝචනීයයි..... ආයෙත් ඩෙස් එක පෙරලගෙන, කොල්ලො හූ කිය කිය හිනා වෙනවා.... ටිකක් වැදිච්ච වෙලාවනෙ. හූ....

සර් (ඉස්සර ඩෙස් එකේ කෙල්ලෙක් දිහාට ඇගිල්ල දික් කර) " තමුසෙ ඔතන වෙන ව්‍යාපාරයක් වගේ, ගිහින් අර පැත්තෙ ඩෙස් එකෙන් වාඩි වෙනව "

(ක්ලාස් එකේ ඔක්කොම ඩෙස් ඉස්සරහට මූණදාන අතරෙ එකම එක ඩෙස් එකක් හරහට දාලා තිබුනා ඉස්සරහ, ක්ලාස් එක පැවැත්වෙන කාලෙ පරක්කුවෙලා එන උන් වාඩි කරවන්න වෙන්න ඇති,)

අර කෙල්ලත් බිම බලාගෙන පොත්ටික තුරුලු කරගෙන නැගිටලා, ගිහින් කියපු ඩෙස් එකේ වාඩි උනා..

හත් දෙයියනේ.....

මේ අර පුංචි රතිඤ්ඤකරල නේද?

සුදු මූණ ජම්බු ගෙඩිය වගේ රතු වෙලා, ඇස් දෙකත් කඳුලු හැලෙන්න ඔන්න මෙන්න.

සර් " ඔය ඩෙස් එකවත් කෙලින් තියාගන්නව, නැත්තම් ඊලඟ පාර බිම තමයි වාඩි වෙන්න වෙන්නෙ "

සර් ආයෙත් උගන්නන්න ගත්ත. උගන්නව කීවට අපේ අතේ තියෙන ටියුට් එකේ ප්‍රින්ට් කරපු වචන කියවන එක තමයි කරන්නෙ.

මං ආයෙත් අර කෙල්ල දිහා බැලුවෙ, කොහෙද එතන ගිහිල්ලත් ඉන්න බෑ, ඉස්සරහ පේලියෙ උනුත් එක්ක විකාර කරනව, හිනා වෙනව, එක යුද්ධයයි. කලින් කිසි දෙයක් නොවුනා වගේ, සර් බලනකොට සාන්ත දාන්ත.. අහක බැලුව ගමන්..... කොල්ලොන්ටත් අන්තයි . මම නම් හිතුවෙ ඒ ඩෙස් එකත් අනිවා පෙරලගනී කියල.

අපේ එකෙක්ගෙ කොටසක් (කෑල්ල) බලන්න ඕනෙ කිව්ව හින්ද අපි ටිකක් පන්තියට යන පාරෙ තාප්පයක් වැටෙන්න නොදී අල්ලගෙන හිටිය. කෙල්ලො එලියට එන්නෙ පස්සෙ නෙව.

ටික වෙලාවකින් මෙන්න අර පුංචි කෙල්ල එනවා යාළුවෙකුත් ඇදගෙන, ඇදගෙන කිව්වෙ ඒකි ඇවිදින්නෙත් හරියට මීටර් 75 දුවන්න වගේ. අපේ ඉස්සරහින් යනකොට ඉතින් කට නිකං තියාගෙන ඉඳල හරියන්නෙත් නෑනෙ. අනික මගෙත් ඇරියස් එකක් තියෙනවනෙ.

මම "ස්.. ස්... මේ .... ඕයි ඊලඟට පෙරලන්නෙ මොකක්ද? " (මොකක්ද කියන වචනෙ පොඩියක් වෙනස් වෙන්න ඕනෙ, මෙතන මිස්ටර් ඇන්ඩ් මිසිස් සදාචාර ලා එන නිසා වේරියබල් එකක් දැම්මෙ, හිතේ හැටියට දාගන්න)

එයා ගල් උනා වගේ නැවතුනා.. හෙමීට හැරුනා, " නෑ තමුසෙගෙ _ _ _ _ _ _ " "යං අනේ යන්න...." කියල අනිත් කෙල්ලත් ඇදගෙන ගස්සගෙන ගියා...

මට පොල්ලෙන් ගැහුවා වගේ හැඟීමක් ආවෙ.. අනන්තවත් කෙල්ලන්ට අනං මනං කියලා තිබ්බට මෙච්චර කල් වෙලා තිබ්බෙ එක්කෝ කෙල්ල මූණ රතුකරගෙන දුවනවා, නැත්තම් කොල්ලා එනවා හෝ ඒ දෙකම, ඒත් කවදාවත් මෙහෙම ක්ෂණික රිටන් එකක් ලැබිල තිබ්බෙ නෑ..

අපේ එකෙක්.. " ඇද්ද තොට අහක යන කි***ල් අස්සෙ රිංගන්න ගියාට? "

Thursday, February 3, 2011

ප්‍රථම හමුවීම........ [ඒ හින්දා යලි සෙනෙහෙ සිතින් අපි]

[වසර දෙකකට පමණ පෙර]

එදා අන්තිම සාමාන්‍ය දවසක්, සුපුරුදු පරිදි පරක්කුත් වෙලා. ඉස්කෝලෙට ගියා විතරයි කඩාපාත් වෙච්චි මහ හෙණයක්.....

ටීචර් : "ළමයි අද අහවල් ඉස්කෝලෙ ලමයි එනවා විසිට් එකකට, කාඩ් එකනම් කන්න එපා පැණි හලන්න ගිහින්..."

ආ කියන්න අමතක උනානෙ, ඒ දවස් වල ඉස්කෝලෙ මාධ්‍ය ඒකකයෙ, සිංහලෙන් කිව්වොත් මීඩියා යුනිට් එකේ ක්‍රියා කාරී සාමාජිකයෙන් නෙව මං, ලංකාවෙ පාසැල් වලට පහසුකම් ගොඩා..ක් වැඩි නිසා මාධ්‍ය ඒකක වලටත් තිබුනා හුවමාරු පුහුණු ක්‍රමයක්. මතක නෑ මොකක්ද හේතුව කියල, කොහොම හරි පහුවදා මොකක්හරි ඒකබද්ධ ඉවෙන්ට් එකක් තියෙන්න තිබුනා ඉස්කෝල දෙක අතරෙ.

අපේ ඉස්කෝලෙ, දකුණු පැත්තෙ අග නගරෙ ටිකක් ප්‍රසිද්ධ (නොටෝරියස්ලි) එකක්, වැඩියෙන්ම ප්‍රසිද්ධ අපිට අඩි 8ක් දුරින් තියෙන අපේ සහෝදරි පාසැල තමයි, හැබැයි අපේ නෑනෙ ඔය වැඩි බජනයක් එහෙම උන්දැලත් එක්ක. 'සවුත්තු' 'බිමක්' නෙ. කොච්චර උනත්.

එදා එන්න හිටපු ඉස්කෝලෙ පලාතෙ තියෙන ටිකක් ප්‍රසිද්ධ මිශ්‍ර පාසැලක්.ඒ හින්දා අපේ කොල්ලංගෙනුත් එච්චරම විශේෂයක් තිබුනෙ නෑ මොකද ඔය මිශ්‍ර එව්යෙ හොඳ ඇහැට කණට පේන එකක් හිටියොත් ඇත්තං කලින්ම වෙන් කරගෙනනෙ. කලින් පාර ඔහොම එකක් ගැන බලන්ට ගිහින් හොඳ මිහිරි මතකයන් මීඩියා සෙට් එකටම තිබුන නිසා මේ පාරත් දැකලා අහකබැලීමේ ප්‍රතිපත්තියක් තමා තිබ්බෙ. පස්සෙ බැරිය ආවර්ජනා පාරක් දාන්න ;). හැබැයි ඒ එන ඉස්කෝලෙ යුනිෆෝම් එකද (තද නිල් සහ සුදු, දැන් ගෙස් කරන්න හැදුවොත් මරණවා....) වෙන මොකක්හරිද මන්දා ගෑණු ලමයි සෑහෙන්න පැහැපත් පාටයි. (ඒ දවස් වල හිතුන හැටි, පස්සෙනෙ දන්නෙ සීන් කෝන් එක)

දැන් ඔන්න කස්ටිය සම්ප්‍රාප්ත වෙන වෙලාව, කිරි ෆාදර්ට ඩෝග්ස් ලා ජම්පිං කිව්වලු, කෙල්ලො 10ක් විතර කොල්ලො දෙන්නෙකුයි මිස් කෙනෙකුයි එක්ක එවලා, මිස් නම් කෙලින්ම කඩේ දාගත්ත අඳුනන අයත් එක්ක, කොල්ලො දෙන්නත් පුරුශ හා කාන්තා අතර මැද වගේ ඩයල් දෙකක් හින්ද කෙල්ලොන්ටත් වඩා හිරිඔතප් බිඳෙනවට බයේ වගේ හිටියෙ. අපේ අයියලා ඉතින් ඉස්කෝලෙ ඉන්නෙත් සීබාත් එකේ, ස්ටැන්ඩ් එකේ, P&G එකේ ඉන්නවා වගේනෙ, බය නොවුනොත් තමා පුදුම... (මෙහෙම කියන්නෙ ඉස්කෝලෙට කරන අපහාසයක් හැටියට නෙමෙයි, ඒකාලෙ තත්වෙට වඩා දැන් සෑහෙන්න හොඳ නිසයි, අනික ආණ්ඩුවෙන්ම අපේ ඉස්කෝලෙ ඒ කාලෙ කල්ක්‍රියාවට ගැලපෙන අකුරු 3ක් නමට පස්සෙන් දාලා තිබ්බෙ)

බැක්ටු කථාවට

අපි ඊට ටික කලකට කලින් රූපවාහිනී සංස්ථාවෙ පුහුණුවකට ගෙහුං හිටියෙ (ආන්න මතක් උනා ඉවෙන්ට් එක ;) ) ඒකෙ කියල දුන්න ඒවා අපේ කස්ටිය මඳ පමණින් ඇඩ් එක දදා කියලා දෙනවා ආපු අයට, ඇත්තම කීවොත් ටිකක් යනකොට අර කලින් මිහිරි අත්දැකීමයි අද ආපු කොල්ලො දෙන්නයි හැමෝටම අමතක වෙලා තිබුනෙ, මම නම් ඉතින් වැඩිය ඇඩ් වෙන්න ගියේ නෑ හේතු තුනක් උඩ.

1 එතන සැලකිය යුතු නිළයක් හින්දා කාඩ් එක රැකගැනීම පිළිබඳ ගැටළුවක් තිබුන.
2 ටිකක් දුර ගිය ලදරු ක්‍රශ් එකකින් සපත්තුවක් වැදිලා මහ කාලයක් ගිහින් තිබුනෙ නැහැ. කෙල්ලෝ එපාමයි කියල වගේ අදහසකින් හිටියෙ, දන්නැද්ද ඉතින්... ;)
3 කලින් මිහිරි අත්දැකීම හින්දා ටිකක් පරිස්සම් වෙන්න එපැයි කොහොමත්....

මල්ලිලා සෙට් එකට පොර වෙන්න දීලා මම හෙමිං ගියා අපේ ලියුං කියුං තියල තිබ්බ මේසෙ පැත්තට, මොනවද මන්දා කුරුටු ගාන්න තිබුන වගේ මතකයි, තඩි මනෝපාරක් ගහගෙන ඒක වැඩේ කර කර හිටිය..

එක පාරටම

"මොනාද හලෝ.... මීඩියා එකේලු හැංගිලා කුරුටු ගානවා...... ඔහොමද සලකන්නෙ එන අයට?"

මම උඩ ගිහින් බිම වැටුන, දෙපැත්ත බැලුව කවුරුත් නෑ, පිටිපස්ස බැලුවාම මෙන්න 8 වසරෙ විතර පෙනුම තියෙන ලස්සන පුංචි කෙල්ලෙක් එක අතක් ඉණට තියාගෙන අනිත් අතෙන් මොකක්ද කොලයක් අල්ලගෙන ඉන්නව.

මම "නෑ මේ......"

එයා "නෑ තමයි.. (ඇස් දෙක ලොකු කරගෙන) මොකද යකෙක් දැක්ක වගේ?.. මෙන්න මේක ඔයාට කියල ලියාගෙන කරගෙන එන්න කිව්වා ටීචර්.. "

මට තාමත් හොල්මං වගේ, ලොකු මනෝපාරක් ගහ ගහ ඉඳල ඒක එකපාරට බිඳිල ගියාම ඇතිවෙන තෝන්තු ගතිය දන්නවා නේද. ඒ තරහත් එක්කම වැඩේ කරලා මූණවත් නොබලා කොලේ ආපහු දුන්න.

මම "ආ.."

එයා (කොලේ උදුරගමින්) "මෙහෙ ඉන්නෙ හරිම බුම්මට්ටයො ටිකක් තමයි...... අපි යනව"

කවදාවත් දැකලවත් නැති කෙල්ලෙක් එකපාරට එහෙම කියෙව්වාම, කියවලා විතරක් නම් මදෑ ඉස්කෝලෙටත් අපහාස කලාම හිතෙන දේවල් වෙනම කියන්න ඕනෙ නැහැනෙ?.

ඊට පස්සෙ තමයි මගෙ ඇහැත් එයා යන යන දිහාට යන්න ගත්තෙ, කොල්ලංගෙ ඉස්කෝලෙකට ආවා කියල නෑ, මාර දාංගලේ. නෙට් බෝල් ගහනවා වගේ සෙනග අස්සෙ එහාට මෙහාට දුවනව, යාළුවොත් එක්ක කිචි බිචි ගානව, ආයෙත් දුවනව. ආයෙත් කිචිබිචිය.

හැබැයි මර්ෆිගෙ නියමය නම් හොඳටම වැඩ කරනව වගේ පෙනුන, දාංගලේ වැඩිකමටම අපේ ඈම්ප් එක බිම දාන්නම ගියා, මයික් ස්ටෑන්ඩ් එක පෙරළුව. කොල ගොඩක් එක්ක ෆයල් එකක් හලාගත්ත. හරියටම ගත්තොත් අර Good Luck Chuck එකේ පෙංගුවින් බලාගන්න කෙල්ල වගේම තමයි.

සැරයක් දෙකක් යාළුවොයි ටීචර්යි වෝනින් දුන්නත් ඒ වෙලාවට විතරයි, ටිකක් යද්දි ආයෙත් දාංගලේ.

මේක බලං ඉද්දි මට අර කලින් ආපු තරහ නිවිල ඉවරයි, දැන් නම් වැඩ වලට හිනත් යනව, මම බලාගෙන හිටියෙ ආයෙත් තනියම අහුවෙනකං මට කියවපු කියවිල්ලට රිටන් එක දෙන්න. ඒත් ඒකි දැනගෙනද කොහෙද මාව පුළුවන් තරම් මඟ ඇරිය.

අර සමහරු කියන්නෙ දැකපු දවසෙම ආදරේ හිතුනා අනං මනං, මට නං එහෙම අදහසක් ආවෙ නැද්ද කොහෙදො ඒ වෙලාවෙ. මළම ඇණයක් & හම්බ වෙන කොල්ලාට අබ සරණයි කියන හැඟීම ආවෙ. (ආ තව මගේ කවුරුහරි උනා නං ඔලුව හිල් වෙන්න ටොක්කක් අනින්න ඕනෙකමකුත් තිබ්බ)

දැන් සෙශන් එක ඉවරයි, කට්ටියටම ස්තූති කථාපාරකුත් දාලා. කස්ටිය ආපහු යැව්ව.

දැන් අපේ සෙට් එක ආවර්ජනා පාරක් දානවා, කලින් මිහිරි අත්දැකීමට සම්බන්ධ පාර්ශවේකුත් අද ඇවිත් හිටිය නිසා ඒක තමයි සභාවෙ තිබ්බෙ. වැඩේ අනිත් පැත්ත ගහන්නත් එක්ක මම රාජකාරි වැඩ පටං ගත්ත

"මචං අරුංට එවන්න ලොකු උං නැද්ද, 10-11 නේද එවන්න කීවෙ. අනිත් පාර පැහැදිලිව කියල යවපං 8-9 එවන්න එපා කියල"

"කොහෙද හු$#%$ 8-9 හිටියෙ, ඔක්කොම අපෙ වයසෙ උං" ඌට මළ පැනලා

"නැහ්, එතකොට අර පොඩි එකෙක් හිටියෙ එහාට මෙහාට පැන පැන, අම්මප මං හිතුවෙ අදම දඩල්ලට හරි මහමෝදර හරි යවන්න වෙයි කියල" (දඩල්ලේ හා මහමෝදර වෙනස දන්නෝ දනිති)

"ඒ රතිඤ්ඤෙත් අපේ වයසෙ බං, හාපෝ මතක් කරන්න එපා..."

"හුටා....."

ඔන්න අපේ ප්‍රථම හමුවීම, පස්සෙ බස් එකේ ගෙදර එන ගමනුත් ඒකිගෙ දාංගලේ මතක් වෙලා හිනා යන්න ආව. හැබැයි වෙන හැඟීමක් නම් තුන් හිතකවත් තිබුනෙ නෑ, මටත් එහෙම සහෝදරියක් හිටියනං කොහොමට හිටීද කියල තමයි හිත හිත ආවෙ..

පලි : පසුව දැනගත් පරිදි, මම මූඩ් ගහලා පැත්තක ඉන්නව දැකල වෙන කෙල්ලෙක් දෙන්න ගෙනාපු කොලයක් උදුරගෙන ඇවිත් මට දීලා තියෙන්නෙ. හේතුව නම් කිව්වේ එහෙම මූණ එල්ලං හිටියාම එයාගෙ මැරිච්ච බල්ලෙක් මතක් උනා කියල. බල්ලා මලේ මොකද කියල නම් නොදනී.